Als teken van solidariteit draag je vandaag twee verschillende sokken om te tonen dat niet alle mensen gelijk zijn en dat verschillend zijn best oké is! Zij verdienen ook een plaatsje in het grote geheel. Ik doe in elk geval mee!

Het verhaal van” Mieltje”

Ik was nog een kind en logeerde alle vakanties bij een zus van mijn moeder  Mijn moeder deed een tiental jaar “het seizoen” in de horeca . Zo droeg zij haar flinke steen bij om hun nieuwe huis af te betalen. Maar met twee kinderen over de vloer lukte dat niet zo goed en zo verbleven mijn jongere broer en ik alle vakanties bij elk een zus van mijn moeder allebei wonende even over de grens( Nl)
Ik heb in vroegere logjes op skynet dikwijls geschreven over de gebeurtenissen bij tante Regina en nonkel Clement in St Kruis( Zeeuwsvlaanderen).

Zij woonden op een afgelegen boerderij en in de héél lange straat ( een paar kilometer)die de ene hoge dijk met de andere verbond .Tot de grote overstroming in 1953 was er altijd vrees dat bij hevige storm de laag gelegen streek zou overstromen. Gelukkig zijn zij gespaard gebleven. In die lange straat stonden maar een paar boerderijen . En in één van die boerderijen woonde ” Mieltje”. Ik heb nooit geweten hoe zijn echte naam was. Hij was enige zoon van Emma en Pol  en was veel ouder dan ik . Het was een kleine boerderij en de man werkte in loondienst op andere boerderijen en hielp bij het oogsten op machines die alle boerderijen aandeed. Want toen hadden niet alle boeren mechanische hulpmiddelen. De vrouw beredderde de kleine boerderij en zorgde voor Mieltje die het syndroom van Down had.

In die tijd waren er geen voorzieningen om Mieltje op te vangen en hij hielp dagelijks zijn moeder bij de verzorging van de dieren en het onderhoud van het boerderijtje. Het waren uiterst vriendelijke mensen . Praktisch elke dag ging ik al huppelend en zingend  een flink eind te voet om even goedendag te zeggen. Ik mocht met de fiets daar niet rijden want tante vond die smalle klinkerweg te gevaarlijk als er auto’s langskwamen of  paard en kar. Ik was er graag gezien en bracht ook wat vreugde in dit gezin met mijn gekwetter( kan dat nog altijd goed, hahaha,dat kwetteren hé). Mieltje leefde op als hij me zag aankomen en samen met hem en zijn moeder kropen we rond de keukentafel om spelletjes te spelen of gewoon om wat te babbelen. Als Pol thuis was kon hij de meest fantastische verhalen vertellen.  Ik beschouwde Mieltje als een leuke kameraad. Later vernam ik dat Mieltje het zo spijtig vond dat ik niet meer alle vakanties bij tante en nonkel doorbracht. Maar zolang tante Regina en nonkel Clement op de boerderij woonden ben ik  bij mijn bezoek aan hen ook altijd goedendag gaan zeggen bij Mieltje.

Toen tante en nonkel later verhuisden naar een woning in Aardenburg(Nl) ben ik nog regelmatig bij Mieltje en zijn moeder langs geweest. Pol was ondertussen gestorven aan een hartaanval toen hij in een kreek aan het vissen was op paling. Hij was een fervente visser en meermaals bracht hij een portie paling naar mijn tante en nonkel.
Emma is straatoud geworden en vond dan nog de dood bij een ongeval niet ver van haar deur. Een chauffeur had haar op de fiets niet gezien.
Mieltje heeft nog de tijd gekend dat hij dagelijks werd opgehaald en naar een dagcentrum ging in Oostburg(Nl) . Hij was er graag en leerde daar wat meer zelfredzaam te worden. Hij is gestorven toen hij een jaar of vijftig was.