Wat ik verwachtte is gebeurd. Zaterdagmorgen toen ik de rolluiken aan het optrekken was zag ik Turbi door het raam naar mij kijken. Hij volgde me van rolluik naar rolluik zoals hij gewoon was te doen. Want wanneer ik opstond rende hij naar beneden en wilde onmiddellijk naar buiten . En dan was het speelse ritueel van poes om mee te lopen naar elk rolluik dat ik optrok. Dit deed hij nu ook. Toen ik aan de achterdeur kwam bonkte hij er tegen om binnen te geraken. Niet echt moeilijk voor Turbi want die wist maar al te goed dat ik de deur eventjes moest uit het slot halen anders kon het rolluik niet over de deurklink( indertijd eens nieuwe deurklinken geplaatst en die klink schuurt nu tegen het rolluik). Daar maakt hij gretig gebruik van om binnen te geraken. Hij was kletsnat en liet zich droogwrijven zoals ik voorheen ook deed. Hij ging in de hall zich verder drooglikken.
Toen begon hij te miauwen dat horen en zien verging. Hij rende luid miauwend door het hele huis , liep de hele living rond, ging voor zijn bord zitten om eten te vragen ( maar dat bord stond er nu niet), sprong tegen me aan . Ik gaf hem dan maar een paar snoepjes van Felix zoals hij altijd kreeg als hij zijn bord nat voer had opgegeten. Hij kalmeerde wat , liep nog eens door de living en besnuffelde alles en dan ging hij terug naar de achterdeur en wilde naar buiten.
Die dag zag ik hem niet meer terug.
Zondagmorgen was ik later op dan anders en toen ik het rolluik aan de achterdeur optrok zat hij daar te wachten. Stormde opnieuw naar binnen en gedroeg zich effenaf agressief , hij sprong tegen me op en beet in mijn been. Liep dan opnieuw luid miauwend door het huis , keek me aan en wilde me opnieuw aanvallen. Een paar felix snoepjes kalmeerde hem niet. De deur was ietwat open en hij ging naar buiten. Liep de hele tuin rond al snuffelend aan struiken , hield halt aan alle plaatsen in de tuin waar hij voorheen soms zat . Bekeek me nog eens en liep langs het huis weg!
Vandaag maandagmiddag zag ik hem plots bij de achterdeur met zijn pootjes op het raam al miauwend. Als je dat niet hoort dan ben je werkelijk doof. Niet binnenlaten zeggen ze dan maar ik kon het toch niet over mijn hart krijgen en opende de deur.
Hij zag er uit zoals ik hem kende en liet zich gewillig strelen. Liep rustig een rondje in de living keerde terug, keek naar de lege plaats waar zijn etensbord altijd stond en keek naar de plaats waar hij zijn snoepjes kreeg. Ik gaf hem zijn snoepjes en eenmaal op keek hij me aan en was weer de deur uit . Hij ging onmiddellijk terug weg. Als hij zoals de andere poezen even langs komt vind ik dit wel fijn voor hem en voor mij.
Kwam hij die twee eerste ochtenden om me af te straffen dat hij niet langer mijn huiskat was? Veertiendagen opsluiting heeft niet veel geholpen om de weg terug te vinden maar het halsbandje met belletje dat hij nu draagt doet hem wellicht herinneren waar zijn thuis nu is.