25.01.2020
Ik moet echt iets vertellen dat me erg heeft aangegrepen en nu wat bezonken is en waarop ik met een nuchtere blik op kan terugzien.
Ik heb al dikwijls verteld over de poezen die hier in mijn leven voorbij zijn gekomen.
In het voorjaar van 2020 heb ik Vlekje op 21 jarige leeftijd laten inslapen. De diagnose was kanker maar zolang ze nog kon eten en er blijkbaar geen last van had bleef ze verder genieten van haar mandje op de vensterbank en haar korte wandelingetjes in de tuin.
Ze had nog altijd de aandacht van een paar poezen die regelmatig langs kwamen en dan zat ze op de dorpel aan de keukendeur en naar sommige poezen gromde ze maar deed niks en andere keek ze gewoon aan tot ze weer weggingen.
Zo was er een zwartwit poes die al jaren langskwam . Onder toeziend oog van Vlekje at ze een bordje droog kattenvoer en verdween dan weer.
Maar die zwartwit poes kwam in februari 2020 regelmatig in gezelschap met een jongere poes die haar evenbeeld was. Ik dacht dat het een jong was van haar. Dag na dag kwamen ze beiden langs. De oudere poes kon je nooit strelen , het jonger exemplaar wel.
Toen kwam de dag ergens begin april dat het tijd was om Vlekje te laten inslapen. Het verdriet was groot maar ik was voorbereid. Ik ruimde nadien alles op zodat ik niet teveel met al die lege plekken en lege mandjes geconfronteerd werd.
Vlekje
Die oudere zwartwit poes kwam de andere dag terug en wat ze nog nooit had gedaan , ze stapte de keuken binnen , zette zich neer in de deuropening van de living , keek rond maar zag Vlekje nergens. Toen draaide de poes zich om , keek mij aan en ging weg. Ik heb ze nooit meer teruggezien.
Maar het jonger exemplaar is blijven langskomen. Die liet zich graag aaien maar kwam nooit binnen. Eten was ook niet zo belangrijk , spelen met haar wel. Ik ben dan in de buurt gaan informeren of er iemand een poes miste. Ik heb haar zelfs nog gevolgd omdat ze altijd in één bepaalde richting wegging tegen de avond. Maar het lukte me niet om haar thuis te ontdekken.
Tijdens de zomermaanden leefde de poes echt in de tuin , sliep tussen de struiken en als het regende kroop ze onder een trapje waar toevallig een tapijtje lag. Het werd najaar en ’s morgens als ik de krant uit de brievenbus haalde zag ik poes tussen de afgevallen bladeren liggen van de aalbessenstruik. Toen het eens zo harde regende en ik poes onder een struik zag , heb ik die opgepakt en binnenshuis met een handdoek drooggewreven.
Vanaf die dag kwam ze binnen en installeerde ze zich in een zetel of trok ze naar boven en ging slapen op een bed in één van de slaapkamers. Zachtjesaan kwam haar ware aard boven :spelen in een droog bad , met poppetjes aan een touw spelen, onder een zetel kruipen en met haar poten de randen vastgrijpen. Kreeg ze haar zin niet sprong ze tegen de leren stoelen rond de tafel( ik dekte de stoelen waar ze het op voorzien af met een grote plaid) .Natuurlijk zette ik mijn keel open en dan keek ze met strijdlust naar me alsof ze nog eens een aanval zou doen. Maar dat lukte haar niet meer en ze vertrok dan maar naar haar bed boven. De andere morgen voelde ik de warmte van poes omdat ze tegen mijn benen lag.
Ondertussen was poes een mooie grote kat geworden en kreeg ze als naam Turbi. Echt passend voor een poes die als een gek rond kon lopen in de tuin of trappen op en af lopen. Het bleef wel een buitenkat die graag in de tuin rondliep maar eenmaal het avond was en ik in mijn handen klapte en Turbi riep, kwam ze kort erna tevoorschijn en met veel gemiauw kwam ze binnen en ging voor haar bord staan tot ze eten kreeg.
Vlak na de kerstperiode vond ik het tijd om naar de dierenarts te gaan voor een jaarlijkse check up . Ik maakte een afspraak en met moeite kreeg ik haar in een bench die voor haar in feite wat aan de kleine kant was. Tja het was de bench van Vlekje en zij was veel kleiner.
De dierenarts bekeek Turbi en zei tegen me “dit is een gecastreerde kater en hij is gechipt!” Ik zat sprakeloos. Ik kon en wilde dit ook niet snappen. Ik begreep onmiddellijk wat dit wilde zeggen. Toen ze zei wil ik de eigenares voor jou opbellen kon ik enkel ja knikken. De vrouw aan de telefoon was helemaal niet vriendelijk maar ik kon echt niet reageren. Dit was werkelijk te bruusk voor mij. Ik heb poes enkel nog eens gestreeld en ben al schreiend weggegaan. In een half uur tijd kwam ik met een lege bench thuis.
zomer 2020
De naam van de vrouw zei me niets maar toen ik langs haar huis reed omdat dit op weg naar mijn huis lag , wist ik wie ze was nl de vrouw van een vroegere collega. De poes had zijn thuis twee evenwijdige straten van mij vandaan. Hij had ons flink beetgehad met altijd in de tegengestelde richting weg te gaan.
Ik wilde hen opbellen maar ze bleken geen vast nummer te hebben , ik wilde toch vertellen hoe poes na al die maanden uiteindelijk volledig bij me was ingetrokken. Ik heb een brief geschreven met foto’s erbij toen ze nog een jong beestje was tot het moment dat ze volwassen was en bij hen in de brievenbus gestopt. Mijn vroegere collega is me komen opzoeken en samen hebben we een uurtje gebabbeld tot beider opluchting. Ze gaan poes nu een tijdje binnenhouden en komt hij nog langs dan laat ik die niet meer binnen. Maar even strelen kunnen ze me niet verbieden. Ik ben er toch een paar dagen echt niet goed van geweest. Het was lief bedoeld van de dierenarts die me een jong poesje wilde bezorgen maar daar stonden en staan mijn gedachten echt niet op.
[…] maar eerst wil ze toch wat eten krijgen. En Turbi ( de poes die een jaar bij mij heeft gewoond klik ) liet zich opnieuw zien met veel gemiauw alsof hij wilde zeggen” voila ik ben hier […]
[…] eens tot de orde roepen en eerst doen wat het meest nodig is.Ik krijg ook af en toe gezelschap van Turbi, de poes die niet mijn poes bleek te zijn toen ik ontdekte dat hij gechipt was. Hij verbleef een […]
ach Magda, wat een verhaal
zo jammer voor je
misschien was die oudere zwart/witpoes dan ook van die oud collega
Neen dat heeft mijn ex collega met verteld. Die oudere poes kwam bij hen ook aan huis en samen gingen die twee poezen op stap. Maar op een dag is die oudere poes ook niet meer langs gekomen zoals hij hier ook plots niet meer langskwam. Tja …
Wat jammer dat je niet mocht houden. Verdrietig voor jou. Je was gek op.
Chippen kunnen wel achter komen. Het was zeker mooie poes om te zien.
Ja ik was verdrietig toen ik poes niet kon houden. En hem houden vond ik niet kunnen nu ik wist dat hij gechipt was en ik het adres van de eigenaars kende.
Zo is het bij mijn dochter ook gegaan er kwam altijd een jong poesje langs .Mijn dochter is in de geburen gaan horen van wie het poesje was maar ze bleek van niemand te zijn Ze is er na een tijd me naar de dierenarts gegaan .Ze had geen chip, de veearts heeft dan al de inentingen in orde gemaakt. Na een jaar heeft er niemand ooit naar de poes gevraagd en dan heeft de veearts haar een chip gegeven. .Eind goed
Ik heb er nooit bij stilgestaan dat poes gechipt kon zijn . Die zag er nog zo jong uit en kwam altijd mee met die andere poes waar hij zo op geleek. Ik ben er toch een paar dagen niet goed van geweest. Uit mezelf ga ik gene poes uit het asiel halen. Ik heb er nu echt geen nood aan. Moet allemaal nog wat bezinken;
Ooch.. die mevrouw had niet zo kattig hoeven doen zeg.. het lijkt me toch dat ze wel had kunnen merken dat haar kat ergens anders ook nog te eten kreeg. En dacht ze dat het beestje ’s nachts altijd buiten was als ie bij jou was? Maar ja.. zo zijn die katten wel hè.. die vreten waar ze het kunnen krijgen. Jammer dat je het gezelschap van Turbi nu weer moet missen. Misschien een lieve kat uit het asiel gaan halen?.. voor een mooie oude dag van jullie béiden? 😉
Ja ze was echt niet vriendelijk aan de telefoon ,zelfs de dierenarts trok haar wenkbrauwen op ,want ik liet haar meeluisteren.. Zelf was ik op dat ogenblik te geëmotioneerd om te antwoorden.. Moest het mijn kat geweest zijn dan zou ik die toch zelf ’s nachts binnenhouden en zelfs tegen de avond niet meer laten buitengaan. Die poes was nu eenmaal graag buiten overdag en ook begrijpelijk met de mooie dagen die er tot laat in het najaar waren.
Ik had de naam van die mevrouw niet verstaan ,want de dierenarts kon de chip niet zo goed lezen. Alleen het adres was duidelijk en topen ik daar langsreed wist ik meteen wie de mevrouw was. Een vlug gestoord mevrouwtje die eerst praat en dan denkt. En op de koop toe de vrouw van een lieve collega( die ondertussen ook al op pensioen is) Neen voorlopig geen andere poes. Ik mis Vlekje nog altijd en nu Turbi . Het moet eerst bezinken.
Oh zo jammer. Die poes die wou lekker van twee walletjes eten. Maar wat ik me dan afvraag is dat die baasjes haar niet misten.
Heb je die grote nog wel eens gezien of helemaal niet meer?
Ik denk dat die poes bij zijn thuis wel wat aan zijn lot werd overgelaten nu ik weet wie zijn bazinnetje is.. Wellicht zullen ze nu wat meer aandacht geven en daarenboven het is nu winter met korte dagen en niet zo’n mooi weer. Poes zal wel liever binnen zitten.
Die grote poes heb ik niet meer gezien sedert de dag dat ze eens binnenkwam kijken waar Vlekje was. Ze heeft nog eens omgekeken naar mij en is weggegaan. Ik heb haar nooit meer terug gezien.. Vreemd ze kwam nu al zolang dagelijks eens langs. Tja ze mise misschien Vlekje.
jammer dat dit zo moest eindigen Magda
Ja ,ik heb ook nooit gedacht dat het zo zou eindigen!
Heel jammer dat je Turbi niet mocht houden. Misschien toch maar openstaan voor een nieuwe poes. Het brengt vreugde in je leven.
Misschien in de toekomst ,maar nu toch even niet.. Twee poezen verliezen op zo’n korte tijd…
Spijtig dat het zo gelopen is. Ik kan me goed voorstellen dat je daar veel verdriet van had/hebt.
Ik was lange tijd voorzichtig geweest om me te hechten aan Turbi. omdat ik het altijd voor mogelijk hield dat hij terug zou gaan naar zijn oude baasjes. Maar dat had ik niet verwacht dat het zo zou eindigen.
❤️
Wat naar en vooral verdrietig voor jou. Een kippenvel-verhaal. Je had je er al zo aan gehecht.
Inderdaad je hecht je aan zo’n beestje en vooral omdat hij de laatste maanden meer binnen dan buiten was.