O ik stel vast dat ik al een paar dagen hier niet verschenen ben. Ik had het echt niet in de gaten. De dagen gaan zo vlug voorbij. Dan zeggen ze weleens als je op pensioen bent zijn de dagen lang , maar ik kom tijd te kort.
Ik ben nu al een paar dagen bezig met een lijst langs te lopen met namen en adressen om kerst- en nieuwjaarswensen te schrijven. Ik wil zeker niemand vergeten in deze tijd dat er zo weinig sociaal contact is Maar tot mijn verbazing groeit die lijst alsmaar aan . Ik ontving al vroeg kaartjes van mensen van wie ik dacht voorlopig niets meer te zullen horen. Vooral van de twee Seniorenverenigingen en ook van mensen die ik wegens het lange ziek zijn van mijnentwege weinig heb gecontacteerd.. Ach en telefoneren is goed voor een paar keer maar dan zwakt zoiets ook af, vooral als je niet een hechte vriendschap hebt met elkaar.
Ik ben gewoon om op die kaartjes telkens iets persoonlijks te schrijven. Dat vraagt heus wel wat tijd. Deze morgen ben ik naar de winkel gereden om een lading nieuwe kaartjes want ik had me flink misrekend wat het aantal betrof, jammer dat de post tegen de middag al gesloten was zodat ik nu nog eens de baan op moet om postzegels. Ik had wel een voorraad aangekocht vorige maand ,maar ik heb het onderschat en nu wordt het gegarandeerd rijtje schuiven 🙁
Dat schrijven zelf vind ik erg leuk maar ik moet zo nu en dan ophouden omdat ik krampen krijg in mijn duim en pols( zwakke plek na een vroeger zwaar auto ongeval ). Ik probeer daarom korte briefjes te typen om bij de kaartjes te voegen. Want typen gaat beter en belast mijn hand niet zo . Ik heb hiervoor van een vriendin “pelure ” papier( doorslag papier dat veel lichter is dan een gewoon A4 blad) gekregen zodat de kaarten niet teveel zouden wegen. Ach waar is de tijd dat we zo’n papier gebruikten op ons werk toen kopiëren nog niet bestond en we buiten het originele A4 blad tussen elk vel pelure papier een blad carbonpapier moesten steken. Velen kennen dit niet meer, maar ik zocht het op en het bestaat nog altijd. Het is zo’n zacht dun papier en toch kan ik de getypte teksten makkelijk uitprinten op zo’n papier. Mijn bureau is te klein om alles uit te stallen .Ik gebruik de eettafel , maak het me gezellig met een kan thee die ik in een theemuts warm houd , laat een kaarsje branden en dan starten maar.
Maar ik zorg ook voor de nodige beweging in de buitenlucht. Zo was ik maandagnamiddag met een vriendin gaan wandelen in de Steenbrugse bosjes waar ik eerder al eens heb gewandeld. Het was een mooie namiddag en het hondje waar ze nu en dan voor oppast mocht mee. Op de plek waar een wensboom staat hingen nu andere teksten en ook enkele dromenvangers. Eén tekst viel me op en was zo passend voor de huidige tijd.
Allen samen kunnen we het gevecht aan tegen corona , we zullen ook winnen !
In het bos was het erg rustig en aan de voet van een dikke boom zagen we nog een hele rij paddenstoeltjes.
Het hondje liep vrolijk te huppelen in het bos maar toen zij in de nabijheid van een slapende poes kwam en die geen oog voor haar had, bleef ze wat beteuterd kijken naar de poes op die elektriciteitsbak.
En de wandeling eindigde met een kleurrijke zonsondergang.
Nu maar weer nog wat verder schrijven aan mijn kerst en nieuwsjaarwensen!
Ik heb er dit jaar voor gekozen om een zelf gemaakte kerstkaart (met Photoshop) en bijhorende tekst naar iedereen te sturen. Hier en daar stak ik er een zelfgeschreven briefje bij. Ik vind het leuk om doen.
Jij steekt er echt je tijd in, dan is ontvangen dubbel leuk en persoonlijk.
En je foto’s zijn weer prachtig.
Carbon, waar is de tijd?! En waar is de tijd van de typemachines en het witte papiertje dat je ertussen moest steken om een fout te verbeteren. Dan is het nu toch allemaal veel simpeler!
Ja waar is de tijd. Oh en dat wit papiertje mochten we op ons werk niet gebruiken. Alles opnieuw typen. Soms om te vloeken! Wat is het nu veel gemakkelijker ! Eerst op een gewone type machine en later op een elektrische en de laatste jaren voor ik op pensioen ging op een pc met allerlei snufjes om het papierwerk te vergemakkelijken.
Ja ik heb er mijn tijd ingestoken met het schrijven van nieuwjaarskaarten en brieven en na een tiental dagen ijverig schrijven en typen ben ik rond. Wat ook gemakkelijker is geworden dat zijn de apps die vertalen. Dan moet ik niet meer in een andere taal schrijven met een woordenboek naast me. Tja dat heb je als je verspreid over de wereld vrienden en familie hebt.
Veel plezier met schrijven van kaartjes Magda en fijne kerst. Wees voorzichtig en zorg goed voor je zelf
Ja ik ben rond met schrijven en dan komen er ook veel herinneringen naar boven. Want je schrijft toch naar mensen die je kent en waar je gezamenlijke herinneringen aan hebt. Zorg ook goed voor jezelf !
een groot werk al die kaartjes schrijven
hier is dat serieus verminderd
maar t zag er net zo uit als bij jou, met een lijstje en al, nostalgie als ik jouw tafel zie 🙂
een leuk hondje, wel eentje om over te vallen
Ja het is een groot werk en ik die dacht dat het dit jaar wel minder zou zijn. Integendeel de mensen heb meer tijd nu en ik kreeg berichtjes uit onverwachte hoeken! Is wel fijn natuurlijk.
Het is een gezelschapshondje van een verlamde vrouw en anderen zoals mijn vriendin zorgen om beurt voor dit lieve en zacht beestje zodat het toch ook kan gaan wandelen.
Geniet van het kaartjes schrijven, maar gun je hand nu en dan ever rust.
Ja dat is soms een probleem. Typen gaat zonder problemen maar na de laatste operatie heb ik dikwijls last van spierpijnen ( ook door de ouderdom hé 😉 en plotse pijnscheuten als ik handen,armen en benen teveel belast. Tot nu toe gaat het nog zonder medicatie en hoop ik dat het genezingsproces van de operatie ook die spierpijnen kan verminderen..
Oei.. als ik ze hier pas zou gaan schrijven en versturen, kreeg niemand ’t op tijd voor kerst binnen.. de post houdt alles al weer dágen vast. Mijn kaartjes, een stuk of 60, dus meer dan een eenvoudige wens stond er niet in hoor!, gingen dinsdag de 8e al op de bus.. en ik hóóp dat de mensen ze allemaal hebben ontvangen ondertussen. Ikzelf heb de meeste al binnen nu..!
Met de post weet je maar nooit. De ene keer krijgen de mensen de post ’s anderendaags al en soms duurt het een week. Ik schrijf er een beetje meer nog dan jij en soms met een brief erbij. Ach het zijn wensen die voor een héél jaar tellen en als iedereen ze tegen nieuwjaar heeft ben ik al tevreden. De verre post gaat eerst op de bus en het laatst die voor eigen streek.
Carbon…..
Als je dan eens fout typte…..
dactylo’s waren toen onmisbaar….
Prettige dag Magda
Ik had geen dactylo ter beschikking en moest het zelf maar zien te redden. Er is menig keer ferm gevloekt als je iets opnieuw moest doen. De hele evolutie meegemaakt van een gewone typemachine naar een elektrische en naar een pc. Wat een luxe was dat laatste. Maar eerst moest je dat nog aanleren ook om echt te kunnen gebruiken.
Pelure en carbon, en brieven typen in 4-voud. Op mijn eerste job nog op een mechanische typmachine! Stencils, de telex, de fax, …. Wat een herinneringen!!
Veel kaartjes-schrijfplezier Magda.
hahaha toen ze een fax installeerden keek iedereen er naar alsof het hen zou opeten. Daar is wat mee gemuggeld (gesukkeld) geweest. De mensen die er toen moesten mee werkten hadden allemaal lagere studies gedaan en kenden er geen jota van. En als het dan lukte en er kwam een bericht uit …allelluja! Het is er nooit echt doorgekomen en zeker niet meer toen de pc zijn intrede deed. Dat was stukken gemakkelijker om iets door te zenden.