Een dag waarop de dieren eens alle aandacht krijgen.
Hier krijgen de twee “buiten”poezen alle aandacht en een extra etensbordje.
De ene houdt de andere in de gaten!
De twee poezen hebben een thuis ergens in de buurt
Maar dagelijks komen ze langs , lopen door het hele huis,
doen ergens in huis een dutje
en na een bordje eten zijn ze weer weg.
Een dag waarop je ook de dieren die zijn heengegaan herdenkt.
Vlekje is hier nog lang niet vergeten .
Hoe kan dat ook als ze 21 jaar lang je huisgenootje was.
De kat van de buren komt hier ook wel eens op bezoek Magda..
Maar een huisdier zou ik zelf niet meer nemen….
Als je eens weggaat, kan je zo’n dier niet alleen achterlaten.. zodoende
Ik heb mijn hele leven poezen gehad van kinds af aan. Soms een vijftal in één keer. Maar nu wil ik geen meer . Wat moet er gebeuren als ik er niet meer ben! En altijd heb ik mijn kinderen of buren moeten vragen als we een paar dagen weggingen om poes of hond (ik heb er drie gehad) te verzorgen. Bij onze laatste hond gingen we zelfs niet meer op reis omdat hij wagenziek werd en ergens anders onder brengen was geen optie. Hij is op 18 jarige leeftijd op natuurlijke wijze ingeslapen. De twee huidige poezen komen regelmatig langs ,laten zich oppakken en aaien, gaan soms slapen op een dekbedje voor poezen maar willen na een tijdje onder luid gemiauw weer naar buiten. Ze hebben zeker een thuis hier ergens in de buurt want het zijn verzorgde poezen. Misschien bij mensen die overdag gaan werken.
Hier is het ook iedere dag werelddierendag. Annabel is de enige overgebleven kat van het trio dat hier destijds woonde en geniet van de aandacht die nu naar haar gaat. We overwegen een nieuwe jonge kat te adopteren.
Mijn man was een hondenman en ik een kattenmadam. Dus we hadden ze allebei.. En altijd op een onverwachte manier geraakten ze bij ons: De honden eentje uit een asiel,,of weggelopen van huis (kweekhondje) en we mochten het houden omdat het al genoeg jongskes had geworpen en de laatste hond was een kruising en kon niet verkocht worden. Bij de poezen was het ook dikwijls zo; Eentje zat er als jong katje in een boom en geraakte er niet meer uit. We konden niet achterhalen van wie het beestje was dus bleef het hier. En Vlekje was de poes van de buren die liever bij ons was . Buren waren veel op reis en wij gaven haar dan eten. Tot buurtje zei ze mag gerust blij jullie blijven wonen. Zo geschiedde het. En zo was het altijd wel op een onverwachte manier dat we poezen hadden.
Heb er al eens over gedacht een dier te nemen .Maar op mijn leeftijd moet je een verstandige beslissing nemen. .Waar moet het dier naartoe als er wat met me gebeurt naar een asiel?
Ja zo denk ik er nu ook zo over. Het is natuurlijk leuk dat die twee poezen zo maar over de vloer komen en toch geen aanstalten maken om zich hier te nestelen. Wat knuffelen en een bord eten volstaat voor beide poezen en ik heb er gezelschap aan.