Het is met enige aarzeling dat ik opnieuw begin te bloggen. Er is de afgelopen weken veel  maar toch niets wereldschokkend gebeurd. Ik leefde in mijn kleine bubbel . Ik had genoeg aan mezelf : Ik heb een moeilijke vooral pijnlijke  periode achter de rug en het zal nog een eind duren vooraleer ik kan zeggen ” hèhèh ik voel me echt weer goed” Vooral omdat ik nog minstens een maand ” mijn harnas” moet dragen!
De operatie is geslaagd . Ik ben al tweemaal terug gegaan op controle. De chirurg was vooral bekommerd om de snede rond mijn navel en wilde ook zelf nagaan of de snede over mijn buik goed genas. Dezelfde als die van verleden jaar met uitbeiding van die komma rond de navel.
De dagelijkse verzorging van verpleger/verpleegster tot half augustus was elke dag een aangename pauze voor me vooral omdat het dezelfde mensen waren die me na de vorige operatie maanden hebben verzorgd.
Ondertussen heb ik ook de pijnstillers afgebouwd. Ik liep hier rond als een halve zombie. Maar aanvankelijk kon het niet anders want bij de minste beweging deden de wonden waar dat net was aangespannen  vlijmscherp pijn. Mijn slaappatroon is ook nog niet zo gunstig maar ik weiger wat dan ook daarvoor in te slikken. Veel rusten en toegeven als ik na een paar uur te moe word. De chirurg heeft me gerustgesteld  : dat komt door de narcose.
Ik herken dit van de vorige tussenkomst. Hopelijk duurt dit deze keer niet zo lang omdat de operatie ook geen 5 uur heeft geduurd.

De kinderen komen regelmatig langs en mijn beste vriendin sleurt me erdoor met samen korte wandelingen te doen of korte uitstappen te maken. Ik voel me dikwijls nog onzeker om dit in mijn eentje te doen.  Voor de rest is de auto mijn beste vriend want zo kan ik in mijn eentje boodschappen doen of ergens naartoe rijden.
De corona  belemmert me in feite niet zo erg want ik heb de afgelopen weken grotendeels doorgebracht  in mijn tuin. Ik had tijd om bloemen en planten op tijd water te geven en te verzorgen en te genieten van de tuin. Af en toe bezoek ook van vrienden en buren , wel op veilige afstand.

Gisteren hebben mijn vriendin en ik afscheid genomen van een zomer die we niet zo vlug zullen vergeten door de corona en voor mij erbovenop door de  operatie die zwaarder uitviel door het feit dat ik vier maanden heb moeten wachten!

In Blankenberge zijn we naar  drie bloementapijten gaan kijken . Geen bloemencorso dit jaar. Bijna lukte het ons niet omdat het aan de Oostkust enorm regende . Werkelijk stortbuien met veel wateroverlast. Gelukkig niet bij mij.

Na de middag stopte het met regenen al bleef de lucht dreigend. Maar we riskeerden het  en zijn toch droog thuisgeraakt!

De jaarlijkse bloemencorso bestaat 125 jaar !

Aanschuiven om op een verhoogde loopplank foto’s te kunnen maken. Een homage aan de Art Nouveau huizen in Blankenberge.

Blankenberge bestaat 750 jaar. Hier een afbeelding van het oude stadhuis.