Pinkstermaandag stapte ik op mijn fiets om rustige wegen op te zoeken. Ik had beelden gezien op het nieuws van overvolle winkelstraten en drommen volk op de zeedijk. En niettegenstaande de drukte overwegend mensen zonder mondkapje!
Ik nam het brede fietspad van Westkapelle richting Retranchement. Zover zou ik niet rijden enkel tot de afslag Retranchement en het Zoute. Langs deze weg kan je niet beweren dat je essentiële boodschappen gaat doen over de grens daarvoor moet je de officiële grens over via Sluis. Op dat ogenblik was de grens enkel open voor familiebezoek of essentiële boodschappen. Wat ik gezien heb tijdens die fietstocht tart elke verbeelding.
Dit brede fietspad vormt een beetje de uiterste grens van Knokke-Heist met Nederland. Het is er altijd erg rustig met aan de ene kant veel weiden waar koeien en paarden grazen en aan de andere kant landerijen en enkele boerderijen.
Op het eind van dit lange fietspad kan je op een voormalige trambedding rechts afslaan richting Retranchement en Cadzand. Blijkbaar reden veel fietsers naar Zeeuws Vlaanderen. De auto’s moeten via een korte slingerende weg rijden om iets verder linksaf te slaan .
Op de tweede foto hierboven loopt het fietspad tot de Oosthoek( een wijk)
Op de eerste foto hieronder is er achter de groene gordel het vergrootte Zwin waar je op een nieuwe dijk helemaal van Cadzand naar de Oosthoek kan fietsen. En als ik me omdraaide zag ik in de verte de toren van de Kerk in St Anna ter Muiden(Sluis). De toren staat er niet helemaal op ,ik was verblind door de zon.
Ik koos de richting Het Zoute Knokke. Er was veel wind en de vele fietsers maakten het echt niet leuk om te fietsen.
Ter hoogte van de boerderij met dat rode dak kan je hoeve ijs kopen aan een raam. Daar troepten zoveel mensen samen om een ijsje te likken of schoven ze aan om er eentje te kopen. Ze stonden zelfs op de rijweg! Neen ik ben niet afgestapt maar doorgereden. Een volgende keer als het kalmer is trek ik de remmen wel dicht.
De hele rit tot aan de Oosthoek heb ik met een bang hart gereden , het fietspad is daar erg smal. Het was precies of ik tegendraads reed en de fietsers bleven maar afkomen … Die mensen op hun fiets , gewone fietsen en ebikes en fietskarren leken allemaal losgelaten wild. Grote bendes na elkaar luid roepend en gevaarlijk slingerend.
Eenmaal in de Oosthoek was het kalmer en kon ik op mijn gemak verder rijden . Mijn goesting om hier en daar af te stappen om foto’s te maken was allang over en bij het laatste stuk op de terugweg kwamen er weer bendes joelende fietsers op me af.
Was er niet gezegd dat je met een drietal mocht gaan fietsen op dat ogenblik ? Ze waren met zovelen dat ik ze niet eens kon tellen en weeral met die tweewielers met een bak voor kinderen tussen het voorwiel en het stuur of bakfietsen. Levensgevaarlijk als je die moet kruisen op een smal fietspad! De meesten reden met een niet verantwoorde snelheid . Zonder te bellen flitsten ze me voorbij of kruisten ze mij.
Thuisgekomen moest ik toch even bekomen! Dat heb ik met mijn jarenlange fietservaring nog niet meegemaakt. Een paar keer vreesde ik in de gracht te duikelen of van het -op sommige plaatsen verhoogde- fietspad te geraken.
Mag ik eens giftig zijn? Ik ben blij dat er dit weekend veel wind is en geen al te mooi weer!
een oude wegwijzer ter hoogte van de vroegere trambedding.