Wie wil er nu geen rozen in zijn tuin!  Hier groeien er verschillende soorten . In het begin was  het een beetje zoeken naar een geschikte roos  die het goed doet op zware rond zoals in mijn tuin of een geschikt plaatsje in de zon maar met schaduw aan de voetjes  door bv lage plantjes aan de voet te planten. Opa was dol op theehydride rozen. Prachtige rozen in alle kleuren meestal met 1 grote roos op één stengel en lekker geurend. Een paar winters strenge vorst na elkaar  overleven die niet. Eentje heeft het overleefd en is bijna twee meter hoog en op iedere stengel één grote roos. Ideaal om af te knippen en in een hoge smalle vaas te zetten. Meer dan een week houdbaar.Op de onderste collage als achtergrond de theeroos waarvan de struik twee meter hoog komt. Rechtsonder ook een minuskuul roosje dat een ferme struik is geworden!
Op de foto”s zijn het allemaal rozen die onverwoestbaar lijken. Die witte geurt  en op zelfde collage linksonder is een roosje dat ik eens kreeg  in zo’n minuskuul potje en dat meestal na korte tijd de geest geeft. Niets van ik heb die in de tuin geplant tussen bodembedekkers en het is nu een flinke struik geworden. Er staan rozen in de tuin die hier zeker al 30 jaar groeien zoals het witte exemplaar.

Maar aan de bijtjes is ook gedacht in de tuin. Twee staan er nu in bloei en het is een gezoem van allerlei bijen groot en klein : De vuurdoorn en de weigelia. En dan niet te vergeten de witte en blauwe campanula en het vingerhoedskruid.

De oudste zoon vroeg indertijd of hij een stukje van de tuin mocht gebruiken om er kruiden te zaaien, te planten en te kweken. Nu denken jullie aan de gewone huis- en tuinkruiden. Het ging veel verder. Op een bepaald ogenblik had hij een kast vol met gedroogde kruiden. Ik heb jaren nodig gehad om die kruiden ( die allemaal de eigenschap hebben om te woekeren) uit de tuin te krijgen. Op een paar na is het me gelukt. Er staat nog altijd een soort Anijs in de tuin. Vermoedelijk gekruist met Venkel. Overal duiken struiken op van Bernagie. Mijn broer  kwam de bloemetjes vroeger plukken om zijn gerechten ( hij was kok) mee te versieren. Je vindt ook peterseliewortel en daar doe ik niet eens de moeite voor om die weg te krijgen. De wortel is eetbaar en doet denken aan pastinaak . Maar ik vind de plant op zich mooi met zijn vederachtige bladeren . Het wordt ook een vergeten groente genoemd. Dat gele bloemetje is eetbaar en doet denken aan een soort chrysant. Ook die kwam mijn broer plukken.

De rabarberstruik kreeg ik mee van mijn moeder. Er zijn veel variëteiten maar deze is niet zo zuur. Mijn moeder is dertig jaar geleden gestorven maar haar rabarberstruik gaat nog altijd mee ( weliswaar regelmatig verjongd)
Ook de smeerwortel vind je in mijn tuin. Die is niet uit te roeien. Hij heeft een geneeskrachtige werking maar ik probeer dat zelf maar niet uit. Er stond indertijd ook groot en klein hoefblad. De gedroogde en geplette bladeren waren goed om er sigaretten mee te rollen. Hij kreeg opa zover dat hij sigarethulsjes kocht en die gedroogde en geplette bladeren daarin oprolde. Smaak was niet mis zei opa, maar de stank van de rook was niet te harden. Mooi geprobeerd van de zoon om opa te doen stoppen met roken 😉

En dan zijn er de planten die je krijgt of van een vakantie meebrengt. Het vingershoedskruid kreeg ik van Buurtje. Een eigenzinnige tweejaarlijks bloeiende plant. Waar die zich uitzaait moet je die laten bloeien. De karmozijn plant is ook zo een plant. Nu zijn de bloemkoppen nog wit maar straks zijn die karmozijn kleurig. Prachtig  van kleur. En de Phlomis is een dankbare plant want eenmaal de gele bloemetjes afvallen blijft de plan nog mooi met zijn zaaddozen. Mooi om in droogboeketten te verwerken.
De salomonszegel heb ik in een bos geplukt in Nadrin in het jaar dat mijn moeder stierf ( 30 jaar geleden) Een collega en zijn vrouw vroegen me mee  om een paar vakantiedagen( verlengd weekend) met hen door te brengen in hun vakantiewoning aldaar.  Ik was die dagen overwegend alleen thuis: Kinderen jobstudent en manlief aan het werk. Ik had een zware tijd achter de rug want mijn moeder was lang ziek geweest en in die tijd bestond omstandigheidsverlof nog niet. De salomonszegel bloeit elk opnieuw in de periode dat mijn moeder stierf.

Mijn vader hield enorm van de donkerpaarse petunia. Het is veruit de enige petunia die zo lekker geurt. Op zijn graf heb ik elk jaar donkerpaarse petunia’s gezet en ook elk jaar vul ik er een paar bloembakken mee .
Papavers ontbreken ook nooit. In de grote tuin  die ik vroeger had  groeiden er papavers in alle kleuren. De mooiste waren de donkerpaarse en de bloedrode niet deze zoals op de foto, maar wel dubbelgevulde zoals de roze op de andere foto.
Ik herinner me de tijd op de boerderij bij tante Regina en nonkel Clement. Hele velden maanzaad waren er rond de boerderij en toen de zaaddoosjes gevormd werden brak ik die open en at ervan. Ik vond dat zo lekker en ik eet nog altijd graag broodjes met maanzaad op. Maar toen tante dat in de gaten kreeg dat ik die rijpe zaaddoosjes openbrak om de zaadjes op te eten , kreeg ik nogal wat naar mijn hoofd. Dat mocht niet en ik zou in slaap vallen en ziek worden. Achteraf vernam ik dat  jonge moeders dikwijls een aftreksel van gekookte maanzaadjes aan schreiende babies gaven. Haha kleine kinderen aan de drugs( maanzaad bevat sporen van opiaten).

morgen nog een stukje tuin herinneringen en een kleine rondleiding.