Denk maar niet dat het al was van dieren die hier rondliepen.
Na de tegenslag met Noxy die de kinderen en wijzelf  niet zo vlug verwerkt hebben  is er jaren lang geen hond meer in huis gekomen tot ik op een dag thuiskwam na mijn werk en ’t Vrouwtje ( zo werd onze poetshulp genoemd door de kinderen en op den duur zei de hele familie zijzelf incluis ” ’t Vrouwtje” tegen haar) me opgewonden tegemoet snelde ” er ligt een hond op de bloemen in de garage en die doet zo lelijk als ik hem wil verjagen”
In de garage stonden verschillende bakken met allerlei plantjes in om in de tuin uit te planten. Op één van die bakken lag een teckeltje. Zonder nadenken stormde ik de garage in en nam het beestje bij zijn nekvel en deponeerde haar in een poezenmand die als reserve in de garage stond. Het hondje was wellicht zo verbouwereerd dat het niet blafte maar stilletjes bleef liggen. ’t Vrouwtje was wellicht nog meer verbouwereerd dan de hond. Zij had het niet zo voor honden en wellicht voelde het beestje dat.

Ik deed aangifte bij de politie en zei dat ik het diertje wel zolang zou bijhouden . Ik vond het zo zielig om het naar het asiel te brengen. De kinderen waren op slag weg van het beestje, een bruin kortharig teckeltje. Het beestje voelde zich al vlug thuis en de kinderen  zeiden ” ik hoop dat er niemand om komt”. Na een week kreeg ik bericht dat een mevrouw aangifte kwam doen van een weggelopen hondje. Ik vond dat zelf toch rijkelijk laat , daar ze in de gemeente zelf woonde. Toen ze het hondje kwam halen was dochterlief zo van streek en maar huilen. De mevrouw vertelde dat het hondje 14 jaar was en een kweekdiertje was geweest. Zij had een klein dierenasiel en kweekte ook honden. Het was een gerenommeerde zaak niet eens  zo ver van onze woning. Het beestje was al enige tijd “op pensioen” maar ze hielden haar nog bij. Wellicht was ze weggelopen door het lawaai van de andere honden, zei ze. Toen ze dochterlief zo zag huilen met het teckeltje in haar armen vroeg ze of ik het beestje wilde houden. Ik moest niet eens antwoorden dat deden de kinderen in mijn plaats.  Het hondje kreeg de nam Suzy naar de naam van de dierenzaak!
Suzy was een gelukkig hondje en de kinderen waren dat ook! Je kon bijna niet geloven dat ze al 14 jaar was. Maar we hadden haar nog geen jaar toen we haar op een morgen dood aantroffen in haar mandje. Ze had alles uit haar verblijf bij ons gehaald wat er te rapen viel , teveel voor haar leeftijd . Vreemd genoeg begrepen de kinderen dit en waren niet enkel verdrietig maar ook blij dat  Suzy nog een héél jaar zorgeloos heeft kunnen leven.

Dit is een foto van internet. De foto’s die ik heb waar zij op staat zijn te verkleurd. Maar zo herinner ik me Suzy het best.

Kort nadien is mijn man thuisgekomen met een kleine puppy van een onbestemd ras. De moeder moet vreemd zijn gegaan . Want normaal moest de puppy helemaal beige zijn maar hij was letterlijk het zwarte schaap in dat nest. Hij geleek het meest op een schipperke. Het spijtige is dat zijn staart was geknipt en om welke reden is ons nooit duidelijk geweest.. Hij zou een mooie pluimstaart gehad hebben. Snoopy heeft 18 jaar geleefd en was overal mee waar wij naar toe gingen. Zelfs op het trouwfeest van dochterlief was de hond  aanwezig en bleef bij de feestmaaltijd braafjes onder de tafel in zijn mand liggen . Hij werd nooit alleen gelaten. Hij verbleef overdag bij mijn ouders en na mijn werk haalde ik Snoopy op. Hij zag iedereen in het gezin graag ,wie er ook thuiskwam hij ging die uitbundig groeten.
Toen hij fysiek achteruitging en wij er aan dachten om de dierenarts in te schakelen gebeurde het. De  kinderen waren allemaal thuis op een dag dat er eentje normaal op kot zat. Er werd druk over en weer gepraat en Snoopy lag met zijn kopje op de rand van de mand onder de salontafel naar iedereen te kijken. Toen ik na een tijd in de gaten kreeg dat zijn kopje niet meer bewoog ,wist ik het. Hij had zijn moment gekozen om heen te gaan : Iedereen was thuis.

Sedertdien is er geen hond meer in huis gekomen zoals er nu ook geen nieuwe poes meer in huis komt.
Het doet zo’n zeer als het afscheid komt.

Behalve poezen en honden  hadden we een dwergkonijn met hangoren die gewoon in huis rondliep  en hadden we ook vier colibri’s die dikwijls vrij in huis rondvlogen en hun nest hadden in een christus doorn en ook een grote kooi hadden. Van een nicht kregen we eens een héél groot albino konijn. Die liep vrij in de tuin rond en liep liefst rond mijn man als die in de tuin aan het werken was. En dan was er eens een klein egeltje die wellicht vergeten was zijn winterslaap te houden en de kinderen installeerden het beestje in een berg stro onder in een grote kast in de garage . De hele winter hield het van die korte slaapjes en vroeg ook eten. Het liefst at die yoghurt met beschuit. In het voorjaar is het egeltje  naar buiten getrokken als een ferme grote egel. Zou het kunnen dat we door die opvang jaarlijks egels zien rondlopen in de tuin 😉

Had ik mijn man en kinderen willen geloven dan haalden ze nog kippen en ganzen  in huis en een minischaapje… Ik vond het al welletjes !