Op ’t kerkhof
Op ’t kerkhof onder zonovergoten verdriet
waar evenzoveel bloemknoppen bloeien
als er tranen op bodemloze aarde vloeien,
is het rustig denken over wat was en niet meer is.
Ook chrysanten wit geel rood, nog niet dood,
is één zelfde lot uiteindelijk beschoren,
tezamen met de beenderen, de resten van leven,
zielen die verzanden in zwarte aarde,
om daar in verbondenheid te verdwijnen … tenzij,
tenzij ergens in ‘t oneindige een herinnering wacht.
Geduldig neemt ze haar tijd, voor ze wordt herdacht.
Eerst moet ’t verdriet immers verzachten.
En dan komen daar weer, na korte of lange tijd
misschien, maar zeker, zachte gedachten
Op ’t kerkhof is ’t rustig denken over wat was,
maar toch ook nooit helemaal verdwenen is.
rdckx
Een mooie boom met die herfstkleuren.
Vond die ook zo mooi en die had nog veel van zijn bladeren.
Prachtfoto en erg gepast gedicht
Onbekende dichter . Maar erg goed de schakering bij verlies van een geliefde weergegeven.
een tekst om over na te denken Magda
groeten
Daarom vond ik deze tekst zo goed weergeven hoe een mens zich voelt bij het doodgaan van een dierbare.