Eenmaal thuis kon de genezing verder worden gezet. Eerst en vooral moest ik zien dat mijn gewicht weer omhoog ging en dat lukte aardig omdat ik geen medicatie meer moest nemen en mijn reuk- en smaakzin terugkeerde. Voordien smaakte alles naar “karton”. Ik moest er wel een inspanning voor doen want na al die maanden heel weinig eten verdroeg mijn maag enkel kleine hapjes. De dokter raadde aan om meermaals( 6 maal) per dag een kleine maaltijd te nemen.

Het werd me ten stelligste aangeraden om de pillen voor bescherming van de maag niet te vergeten. In het ziekenhuis kreeg ik dat aanvankelijk via een baxter maar op het einde kreeg ik dag en nacht een pilletje. Maar zelfs met die medicatie kreeg ik soms zo’n aanvallen dat ik er ziek van was . Pijnstillers moest ik zoveel als mogelijk zien te vermijden  omdat dit weer langs de maag moest gaan. Zo’n aanval kon( en kan nog) een drietal dagen duren naar een piekmoment toe om dan weer af te zwakken. Niet te achterhalen welk voedsel die reactie kon veroorzaken.

Ik ondervond dat mijn geheugen niet zo goed was , ik vergat veel ( en nog) en kwam soms niet op de woorden wanneer ik iets vertelde. Zeurende hoofdpijn bij de vleet en ook niet goed kunnen slapen. Mijn vriendin zorgde ervoor dat ik zo veel als mogelijk buitenkwam en daarvoor deden we kleine uitstappen die voor mij vermoeiend waren maar ergens toch deugd deden. Platte rust nadien.

Het heeft ook maanden geduurd eer de evenwichtsstoornissen verdwenen. Aan de arm van de vriendin voelde ik me zekerder .Fietsen zat er de eerste maanden al helemaal niet in .

Ik kreeg ook tandpijn en dit ging maar niet over integendeel het werd zo hevig dat ik de tandarts opzocht. Een heleboel foto’s werden genomen maar geen enkele tand was ontstoken en  ik kon ook niet echt zeggen waar het precies pijn deed. Toen de tandarts verder vroeg bleek dat de pijn voortkwam van een mondstuk dat  gedurende de operatie in mijn mond was gestoken. Daar heb ik natuurlijk geen weet van door de verdoving. Alleen wist ik haar te vertellen dat ik regelmatig mijn mond niet dicht kreeg als ik aan het eten was en eerst een tik tegen mijn kin moest geven. Door de lange duur van de operatie was dit volgens haar de reden van die zogenaamde tandpijn en het niet dichtgaan van mijn onderkaak bij het eten.   Even nog wat geduld hebben was haar raad ! Inderdaad is dit na een tijdje overgegaan.

De kapster verwittigde me dat ik méér haar verloor dan normaal. Dat was een gevolg van de maanden antibiotica slikken en de huisarts schreef me speciale ampullen voor om de haargroei te bevorderen. Buitenstaanders hebben dit wel niet gemerkt , ik ben gezegend met een flinke bos haar. maar  aan weerszijden van mijn hoofd kreeg ik dunne plekken . Onlangs zei ze me dat er nu toch al overal nieuwe stoppels haar groeiden.

Tijdens de zomermaanden  begon ik enorm last te krijgen van gewrichtspijnen over mijn hele lichaam: schouders, rug, ellenbogen  , knieën , enkels , vingers en tenen. Lang geleden heb ik een auto ongeval gehad en na een aantal jaren doken de eerste gewrichtspijnen op . Volgens de huisarts was de oorzaak terug te vinden bij het ongeval. Dat was tot nu draaglijk geweest maar  de opstoot   was zo erg in augustus dat ik daardoor gestopt ben met bloggen : mijn hele lichaam deed pijn ook op de pc typen was te moeilijk. Ik kreeg geen pijnstillers (omwille van de broze toestand van mijn maag) maar volg nu een kuur met alternatieve medicijnen en dat brengt soelaas weliswaar langzaam aan.

Bij controle bij de chirurg kreeg ik de horen dat de operatie heel goed gelukt was en dat ik ferm veel chance heb gehad dat ik geen stoma heb of het had ook fataal kunnen zijn… De genezing zal zeker een jaar duren en geen 6 maanden zoals hij aanvankelijk vertelde. Ik kan daar best mee leven . Ik kan er ook niets aan doen dat ik zo moeilijk medicatie verdraag en de genezing daardoor trager verloopt. Ik hoop alleen dat ik van nu af aan gespaard mag blijven van  verdere nevenverschijnselen.
De maanden medicatie en antibiotica die ik heb ingenomen voor een ziekte die ik uiteindelijk niet had heeft een ware puinhoop veroorzaakt in mijn lichaam. Gezien mijn leeftijd is de genezing ook niet meer zo vanzelfsprekend.

Denk nu niet dat ik al die maanden passief heb geleefd. Veel rusten dat wel , maar toch veel de deur uit voor een paar uurtjes. Soms heb ik de andere dag wel eens platte rust moeten inbouwen omdat ik teveel gevergd had van mijn lichaam. Het huishouden en de tuin dat kan ik al een tijdje weer aan. Het zwaardere werk zoals snoeien is wel voor de tuinman.
Dat was  een overzicht hoe het met mij de afgelopen maanden is gegaan na een zware operatie die er niet mocht geweest zijn. Ik heb veel foto’s gemaakt  maar had dikwijls niet meer de kracht om ze allemaal te tonen en die ga ik jullie in volgende blogjes tonen.