Een terugblik op het voorbije jaar !

Begin februari werd ik geopereerd aan de dikke darm na meer dan een half jaren sukkelen. Sukkelen , ik mag beter zeggen afzien. Einde mei 2018 kreeg ik de diagnose dat ik Colitis Ulcerosa had ( een chronisch dikke darm ontsteking). Ik heb daar al meer over verteld in vorige blogposten. Ik kreeg steeds maar zwaardere medicatie en omdat dit blijkbaar niet genoeg hielp heb ik daar bovenop nog vier maanden antibiotica moeten nemen. Verbetering kwam er niet  en op den duur kon ik niet meer eten noch slikken en bestond mijn menu uit soep, thee en beschuitjes… ik vermagerde 20 kg. Ik voelde me zo ziek na iedere pil die ik drie keer daags moest innemen.
Begin januari 2019 nam een andere specialist mijn dossier over en na één consultatie en een ct scan nam hij contact op met een chirurg en werd een operatiedatum bepaald. Toen de specialist mijn dossier inkeek heb ik hem horen vloeken !! Hij hielp me de paar weken te overbruggen tot aan de operatiedatum en einde januari werd ik geopereerd en werd een groot stuk dikke dam weggesneden. Achteraf heb ik vernomen dat het hoogdringend was en ik veel geluk heb gehad dat ik dit nog kan na vertellen!

En dan moet je horen dat er indertijd een verkeerde diagnose werd gesteld en dat ik helemaal geen chronische dikke darm ontsteking heb gehad. Een ontsteking zal ik wel gehad hebben maar toch niet de levenslange chronische ontsteking.

Eerst werd geprobeerd met een kijkoperatie  maar mijn toestand was zo ernstig dat ik op hetzelfde ogenblik een operatie heb ondergaan die meer dan 5 uur duurde( de chirurg had me verteld dat zo’n operatie ongeveer anderhalf uur duurde). Ik ben twee dagen op intensieve moeten blijven en dan mocht ik naar een kamer waar ik meer dan veertien dagen kon genieten van het mooie uitzicht en de goede zorgen van dokters en verpleegsters. Achteraf kom  je pas te weten dat mijn toestand precair was en dat dit de reden was dat twee tot driemaal per dag de chirurg langskwam en ook de hele dag en nacht verplegend personeel zag langskomen. Voor verveling geen tijd en sommige verpleegsters kwamen op den duur even uitblazen van hun hectische werk ! Deur dicht en even een babbeltje slaan.

Toen de derde week ingezet werd  zei de chirurg dat ik een dag mocht bepalen wanneer ik naar huis wilde. Mijn zelfredzaamheid moest groot genoeg zijn . Ik dacht dat  het wel zou gaan met de hulp van de kinderen en een reuze goeie vriendin( die me tot nu blijft helpen ).
Het was moeilijker dan ik vermoed had. Maar na een paar weken lukte het me om samen met mijn vriendin boodschappen te doen.

Toen ik pas uit het ziekenhuis kwam was het enige wat ik wilde onder een dekentje kruipen in de zetel. En dan nog liefst met mijn kleren aan. Ik had allang genoeg in het ziekenhuis in een slaaphemd rondgelopen. Ik heb een hekel aan pyamas. De pijpen slingeren ofwel rond mijn benen of kruipen omhoog. Dan nog liever een slaaphemd tot aan mijn knieën. Ik had wel pyamas mee maar ik verdroeg de elastiek niet op de ferme snede op mijn buik .
Na een paar dagen kon ik al behoorlijk rondlopen en na ruim een week maakte ik zelf mijn eten klaar. De frigo en diepvries waren volgestopt. Er was gezorgd voor thuishulp om maaltijden klaar te maken maar die dienst maakte het zo ingewikkeld dat ik na twee keer het voor bekeken hield en zei dat ik mijn plan wel zou trekken. De hulp werkte in blokken van twee uur. Ze kwam om 14 uur om eten klaar te maken! Dat kon toch de andere dag opgegeten worden, zei ze ! Ja mijn oor, die dag moest ik bij manier van spreken op mijn kin kloppen. Gelukkig haalden de kinderen eten aan of maakten ze eten voor me!
Ik kwam op woensdag thuis. De donderdag kwam iemand van de mutualiteit op bezoek kijken hoe zelf redzaam ik was.
Daar ging het helemaal niet over . Ik kon mijn kleren af en aandoen en ook mezelf wassen en zelfs naar boven gaan slapen ( al was dat op dat ogenblik meer naar boven kruipen). Ik wilde enkel iemand om eten klaar te maken want die kracht had ik niet en eten aanhalen kon ik evenmin. Ik zou na een “interview” (?)van twee uur hulp krijgen vanaf de volgende maandag. En ondertussen vroeg ik haar? Mijn kinderen konden toch voor eten zorgen! Alsjeblief die gaan ook werken hé!
Ik heb het twee blokken van twee uur volgehouden en toen gezegd dat er niemand meer moest komen. Paniek , plots konden er twee blokjes van telkens twee uur vanaf, voor de niet verstaanders ineens kreeg ik vier uur na elkaar hulp… Ik had meer dan genoeg van die papierneukerij en zei met klem dat ik geen hulp meer nodig had en moest het nog eens ferm herhalen. Schrik dat ik zou klagen bij de dienst zeker! Ach dat mens volgde letterlijk de papierwinkel.
Mijn kinderen en mijn vriendin hebben me door die eerste weken gesleurd en ondertussen had ik ook opnieuw een poetshulp gekregen.

wordt vervolgd