Als verwerking wat me gedurende  een jaar  is overkomen schrijf ik mijn ziekteproces neer . Het begon einde mei 2018 en het herstel loopt in 2019 nog een eind door. Voel je niet verplicht om dit allemaal te lezen. Voor mij is het een soort therapie om het jaar dat achter me ligt in zijn geheel te overschouwen en te verteren.

Einde mei 2018 kreeg ik het verdict van de specialist dat ik een chronische darmaandoening had (Colitis Ulcerosa)!  Ik heb wel gevoelige darmen  en dat lijkt het zwakke punt te zijn in de familie aan vaderskant. Zeven broers van wie er vier geopereerd zijn aan de maag. En zoals de specialist zei ” toen kwamen er geen pilletjes aan te pas , direct een stuk van je maag weg.” Dus mijn hele leven heb ik opgelet om niet te vettig of te kruidig te eten. Mijn moeder kon héél goed koken en ze heeft er haar hele leven opgelet dat we  gevarieerd aten in haar achterhoofd rekening houdend met de gezondheid van mijn vader.  Bijgevolg aten mijn broer en ik nooit te veel vet en zeker geen scherpe kruiden. Op jonge leeftijd kreeg ik zelf  last van mijn spijsvertering en moest ik met de hulp van de huisarts zoeken welk voedsel mijn maag niet goed verdroeg: zoals straffe koffie en eten klaargemaakt met olijfolie. Er zijn alternatieven genoeg dus dat was allemaal niet zo’n groot probleem.( Een groot probleem zou zijn dat ik niet meer zou kunnen snoepen ,hahaha! ) Nochtans is het uitzonderlijk om Colitis te krijgen op mijn leeftijd. Het zijn eerder jongere mensen die er mee te maken krijgen. Komt het misschien omdat ik me nog jong en kwiek voel en vol  energie?  🙂

Ik onderging een colonoscopie en mocht starten met pillen en suppo’s ( hiervoor kwam een verpleegster aan huis) . Gezien er niet zo vlug verbetering werd vastgesteld werden de dosissen verhoogd en toen begon de ellende. Telkens ik een pil innam stond mijn maag een dik uur in “brand” en dat gebeurde drie maal per dag!  Daarenboven moest ik nog het een en ander slikken om mijn maag en darmen te sparen. Kan je je voorstellen wat ik moest slikken ! Eind september kreeg ik daar nog eens bovenop een andere darmontsteking en tot einde december moest ik boven de medicatie voor de chronische darmontsteking zware antibiotica nemen. De ene ontsteking volgde op de andere en op den duur kon ik niet meer eten en nog erger ook niet meer slikken. Ik vermagerde zienderogen en einde december was ik 20 kg afgevallen. Ik leefde van de ene antibiotica kuur naar de andere. Eerst waren er 14 dagen dat het na een kuur goed ging maar einde december volgden de kuren zich onmiddellijk op. En maar zeggen ” je moet eten” want je vermagert te veel. Ik maar zeggen ” ik krijg niks binnen want ik kan niet eens meer slikken.” Ik leefde op soep, thee en papjes.

Uiteindelijk belandde ik bij een andere specialist . Toen hij begin januari 2019 het dossier doornam hoorde ik hem tegen zichzelf zeggen” Hier maken we korte metten mee. Want dat is niet verantwoord.” Op een week tijd had ik een CTscan gehad en werd er contact genomen met de hoofdchirurg. Ik schrijf bewust hoofdchirurg want pas achteraf heb ik begrepen dat de situatie ernstig was. Ik ben geopereerd door twee chirurgen. Einde januari zou de kijkoperatie gebeuren. Ik heb én een kijkoperatie èn onmiddellijk dezelfde dag een volledige operatie gehad. Ik verbleef langer dan normaal in de intensieve. De chirurg had gezegd dat zo’n operatie 2 uur duurde , het werden 5 uren. Nu heb ik niet alleen vier sneetjes maar ook een ferme snee over mijn buik. De revalidatie ( in werking stellen van de darmen) verliep niet van een leien dakje en gevreesd werd voor een nieuwe operatie. Gelukkig is dit niet nodig geweest.

Ik kon niet naar huis na een week zoals gebruikelijk is bij dergelijke operatie. Ik ben er meer dan veertiendagen moeten blijven. Dan nog mocht ik zelf beslissen of ik nog een week wilde blijven. Maar gezien ik opvang genoeg had thuis besloot ik niet nog een weekend  (= derde ) te blijven. Hoewel…ik was niks waard de eerste week.
Het herstel gaat langzaam ( de chirurg voorspelde een zestal maanden). Ik heb terug moeten leren eten , heb verschillende aanvallen gehad van vreselijke maagpijn. Na een operatie kan de maag nl. door de narcose in een soort stresstoestand belanden. Bij momenten dacht ik terug te moeten naar de kliniek maar gelukkig ging de pijn over( na inname medicatie), Slapen was moeilijk met een soort harnas aan om de darmen op zijn plaats te houden. De chirurg had me gezegd dat ik na een weekje mocht slapen zonder . En dat ik overdag  een gaine moest dragen. Dat draag ik heden nog , het geeft steun. Anders krijg ik  teveel pijn.

Ik dacht “nu gaan we er eens tegenaan zodat ik vlug weer de oude ben.” Niks van, ik ben erg vergeetachtig tot nu toe en ook vlug moe. Een moeheid die me verplicht om wat te rusten anders word ik misselijk. Concentratie is ook niet denderend, ik krijg hoofdpijn en dan mag ik weer wat gaan rusten. Denk je dat dit postje in één keer is geschreven?
Nog maar sedert kort durf ik alleen op stap gaan. Meestal gaat mijn vriendin mee als ik ergens naar toe wil of gewoon om mijn boodschappen te doen. Ik heb het gevoel dat ik waggelend loop  en dan neem ik haar arm. Met de auto ondervind ik geen problemen, het is enkel wanneer ik een eindje te voet loop.
Ik denk niet dat dit door de operatie alleen komt maar ook door de maanden ervoor van afzien en vermageren. Mijn hele lichaam moet herstellen.  Ik heb reeds 8 kilo teruggewonnen van de 20 die ik in zes maanden tijd verloren had! Het komt ook niet door inname van medicatie . Want ik moet niets meer slikken voor die darmen.

De huidige specialist breekt zijn collega niet af maar ze ( het was een vrouw) had nooit zover mogen gaan met de antibiotica kuren plus de pillen voor de Colitis. Bij bloedonderzoek is nu gebleken dat haar diagnose niet de juiste was. Ik heb helemaal geen Colitis Ulcerosa. Ik heb wel ontstekingen gehad in de dikke darm.(diverticulitis). Zij heeft  geen verder onderzoek gedaan en bleef bij haar eerste diagnose . Door de opeenvolgende antibiotica kuren had mijn dikke darm geperforeerd kunnen geraken met  zware gevolgen  zoals een stoma. Nu is het gebleven bij het wegnemen van een stuk dikke darm die teveel was aangetast.

Ik zag onlangs een reportage over een vrouw die kanker heeft overwonnen. Zij vertelde hoe ze zichzelf voelde tijdens de chemokuren en hoe langzaam de genezing- met allerlei nevenverschijnselen- is verlopen. Ik heb verbijsterd zitten kijken en luisteren. Het was precies zoals ik me voelde tijdens de antibioticakuren en nu met het herstelproces!
Ik heb veel steun gehad aan mijn kinderen en kleinkinderen en mijn vrienden. Waarvoor mijn allerhartelijkste dank!
Al de vertelsels dat ik gezien mijn leeftijd nu zal inboeten aan energie… vergeet het maar ik ga voor niet minder dan volledige genezing al ben ik nu een ferm stuk darm armer!
Het zal nog wel enkele maanden duren maar het zal lukken zoals ik nu al met veel plezier mijn tuin onder handen heb genomen. Gaat het niet zo vlug als voorheen met nu een uurtje en dan een uurtje( ik mag niet heffen hé ) en met de hulp van  zoon , kleinkinderen en vrienden zal dat lukken.