De tuin hult zich in lentekleuren. Jammer dat de wind zo lelijk te keer gaat .
De bloesems vind je in de hele tuin.

Verleden week was ik op controle naar het ziekenhuis. Positief nieuws, zeker wat de operatie betreft. Er zal na verloop van tijd enkel nog een litteken overblijven van de ferme snee op mijn buik. Nu is die nog pijnlijk en hinderlijk vooral omdat ik een abdominal binder moet dragen. Ik doe die ’s avonds af en slaap zonder,  maar ’s morgens is het rennen naar de badkamer om dit steunverband weer om te gorden. Ik mag nu een gaine  dragen die minder hinderlijk zal zijn en me meer bewegingsvrijheid zal geven maar toch nog genoeg steun .
De volledige genezing zal zes maanden duren. Waar ik toch een beetje van opkeek! De chirurg zag mijn reactie en herinnerde me eraan dat ik een zware operatie heb ondergaan.( in feite twee na elkaar : een laparoscopie en vlak erop een gewone operatie). Ja ik mag al blij zijn dat het gelukt is want achteraf vernam ik dat er gevreesd werd voor een stoma. In feite was het méér dan hoogtijd dat er ingegrepen werd .

Ondertussen ben ik toch al een paar kilootjes bijgekomen omdat ik nu kan eten. Straks ga ik nog moeten opletten om niet teveel aan te komen! 🙂
De moeheid zal nog een hele tijd aanhouden en het enige dat ik kan doen is eraan toegeven en rusten. Nu kan ik toch al een paar uurtjes rondlopen. Hopelijk verdwijnt de maagpijn geleidelijk want daar heb ik het meest last van. De maag kan bij bepaalde operaties in stresstoestand belanden en ik kan verzekeren dat dit erg pijnlijk is. Nu begrijp ik waarom er steeds maar op gehamerd werd in het ziekenhuis of ik de pilletjes voor de maag had ingenomen( die leggen een beschermlaag ). Ik heb een paar aanvallen gehad de afgelopen weken waarbij ik zoveel pijn had dat ik dacht terug naar het ziekenhuis te moeten. Bij de controle zei ik tegen de chirurg dat ik meer last had van mijn maag dan van de operatie. Hij heeft me iets gegeven en hopelijk blijven die aanvallen nu weg.

Ik moet wat geduld opbrengen … en dat is lastig als je na màànden gesukkel en niks kunnen doen je toch wat beter begint te voelen en je weer van alles wilt doen!

Mijn drie kinderen hebben me veel geholpen en ook lieve vriendinnen die me dagelijks opbelden om me moed in te spreken. Eentje kwam me elke namiddag gedurende de eerste week thuis gezelschap houden en deed kleine werkjes in huis. Zij deed ook boodschappen voor me en nu vergezelt ze me om zeker te zijn dat ik niks zou opheffen. Samen deden we ook al een paar kleine uitstappen zodat ik toch eens buiten kon( heb nog steeds elastieke benen en neem nog liefst iemands arm).
Dat toon ik binnenkort want ik zie het weer zitten om mijn blog weer leven in te blazen.

Ik moet maar zien dat ik een plaatsje vind in de zetel!