Even nog terugkomen op de voorbije maanden waarin ik het opgaf om nog te bloggen. Te pijnlijk en te moe…

Begin januari nam een andere specialist het dossier over van de vorige. Zij is vertrokken( of ontslagen volgens geruchten in het ziekenhuis !) naar een ander ziekenhuis.
Toen de nieuwe specialist het dossier onder ogen kreeg hoorde ik hem zeggen “ Hier gaan we korte metten mee maken.” Twee dagen later volgde een Ct-scan, nog een paar dagen later de uitslag en het “bevel “ om alle pillen en antibiotica die ik tot nu toe nam te stoppen. Amper een week later bij de chirurg langsgaan om een datum vast te leggen  voor een kijkoperatie. Op 29 januari werd begonnen aan de voorbereidingen en op 30 januari werd het een kijkoperatie én een operatie. Want er waren verwikkelingen en die konden niet met een kijkoperatie opgelost worden. Zelf weet ik uiteraard van niets , maar de operatie duurde méér dan 5 uur !

Operatie geslaagd maar door de verwikkelingen kreeg ik méér narcose dan voorzien zodat de genezing zich ook trager inzette en ik ook nog een aantal dagen afzag en een maagsonde kreeg.
Tot drie keer daags kwam de chirurg langs tot er eindelijk verbetering in zicht was. De verzorging was optimaal . De verplegenden waren stuk voor stuk schatten. Ik denk ook niet dat ik een lastige patient was als ik terugblik op de  voorlaatste dag en de laatste voormiddag : ze kwamen allemaal nog eens langs voor ( onnodige) bloeddrukopnames of verzorging van de wonden, hihihi! Deur dicht en nog even een extra babbeltje.

Hoe moet je al die lieve mensen bedanken die je leven voor méér dan twee weken zo aangenaam mogelijk maakten? Ik heb aan mijn kinderen gevraagd om een mooie en grote snoeppot te kopen en die te vullen met paaseitjes. Die heb ik afgegeven aan de onthaaldesk op de verdieping waar ik verbleef . De andere dag kreeg ik thuis een telefoontje van deze desk( ik herkende de stem van de mevrouw) om in naam van het personeel dank je wel te zeggen en tevens om te vragen of ik goed was thuis gekomen en of alles goed verliep.

Dat ik langer dan normaal moest blijven merkte ik aan het personeel, “ mag je nu nog niet naar huis”. Zelf vond ik het nog vroeg want erg veel waard was ik de eerste week niet met mijn elastieke benen en langer dan een uurtje rondlopen zat er ook niet in. Op dat ogenblik was ik 20 kg vermagerd. Nu zijn er toch al een paar kilootjes bijgekomen en het dragen van een abdominal binder ( een soort gaine) geeft steun. Ik ben er bijlange nog niet en het zal nog weken duren eer ik echt kan zeggen ” zo we zijn er weer”. Ik kan echt nog niet veel.

Half maart terug op controle en ondertussen niets meer van medicatie nemen! Want hier komt het : ik heb helemaal geen Colitis Ulcerosa!!!!!! Microscopisch onderzoek heeft geen sporen van colitis ulcerosa aangetoond. Ik heb het een paar keer gevraagd aan de chirurg.
Ik zal wel een ontsteking gehad hebben , maar verder onderzoek had toch moeten aantonen ipv elke keer weer opnieuw pillen voor te schrijven, dat die ontstekingen van andere aard waren en niet te wijten aan een chronische darmontsteking.
Opgelucht natuurlijk , maar zo’n vergissing had toch niet mogen gebeuren want het had veel erger kunnen eindigen!! Dat is ook de reden dat het vanaf januari in een stroomversnelling is gegaan.

En nu kan het alleen maar beter gaan …daarom doe ik tegenwoordig héél veel niks zodat het wat vlugger zou gaan !!