…is voor mij niet zo denderend verlopen.

Ik heb in vorige logjes al verteld over mijn” strijd” tegen Colitis Ulcerosa. Eind mei is deze chronische ziekte bij mij vastgesteld. Op dat ogenblik wist ik daar maar héél weinig over. De eerste onderzoeken waren pijnlijk en ik liep na één van de eerste onderzoeken een week lang gekruld van de pijn , zelfs bij het ademen deden mijn ribben pijn.
We zijn nu bijna vier maanden verder en na verschillende kuren met medicatie waarbij enkel bij de laatste kuur een kleine verbetering merkbaar was, onderga ik nu een zware kuur die zes weken duurt. Ik was verwittigd dat er bijwerkingen konden zijn. Dat viel al bij al redelijk mee( aan de ene kant een soort slaap waarbij de hersenen maar niet tot rust kwamen , hoofdpijn , geen eetlust , doodmoe zijn overdag, zich flauw en misselijk voelen bij momenten…) , ik hield me vast aan het feit dat ik toch al meer gevarieerd voedsel kon eten zonder pijn of bijwerkingen te hebben. In het begin heb ik nl. anderhalve maand geleefd op soep, thee en geroosterd brood of beschuiten met wat gekookte hesp of smeerkaas. Meer verdroeg ik niet .

Ik telde nu de dagen af tot 8 oktober ( voor een nieuwe controle )en dan héél waarschijnlijk afbouw van de zwaarste medicatie. Maar het weekend heeft dochterlief me naar de spoed moeten brengen omdat ik een ongelofelijke pijnlijke opstoot kreeg van zenuwpijnen in al mijn gewrichten.  Ik durfde uit mezelf geen ontstekingsremmer nemen gezien de medicatie die ik al inneem.
Een gelukkig toeval was dat de spoedarts van dienst een collega in dezelfde discipline van mijn behandelende arts en die heeft het dossier nagepluisd. Die spierpijnen kwamen zeker voort door de medicatie en ik kreeg hiervoor een stevige ontstekingsremmer en geleidelijk verdween de pijn. Maar terzelfdertijd werd een blaasverzakking vastgesteld. Daarover sprak hij zich niet uit , het kon eventueel een gevolg zijn van de medicijnen. Hij heeft een gynaecoloog opgebeld voor die blaasverzakking(toevallig mijn eigen gynaecoloog) en maandagnamiddag kon ik al terecht. Er werd een ring opgestoken en laat ons hopen dat ik die niet afstoot. Anders wordt het een kleine operatie en dat kan ik er momenteel echt niet bijhebben.
Het gaat in elk geval al beter en elke dag die nu voorbijgaat is er eentje dichter bij 8 oktober en hopelijk zonder nog eens nare bijverschijnselen.

Normaal zou ik dit allemaal niet neerschrijven. Ik heb in die voorbije maanden ondervonden dat veel mensen niet weten wat deze chronische ziekte inhoudt en welke impact dit op je dagelijkse leven heeft.
Ik kan maar één goeie raad geven: Ga jaarlijks eens langs bij een arts en laat een darmonderzoek doen. Zelfs al merk je niets , het is zeker beter dan dat je een kuur moet ondergaan zoals ik nu. Ik heb ook nooit iets gemerkt en dacht steeds dat het mijn maag was die bepaalde voeding niet goed verdroeg! En daar kreeg ik medicijnen voor.

Vlekje houdt me steeds gezelschap en ze gaat demonstratief in de zetel zitten
tot ik bij haar kom liggen/zitten. Ze houdt er niet van om gefotografeerd te worden.
Ofwel kijkt ze naar beneden ofwel draait ze haar kopje om.
.