Een eindje verder waar die “oude bekenden” in het café ons toelachten draaiden we de hoek om en zagen we  de kerk Onze-Lieve-Vrouw-Bezoeking . Op het grasplein vóór de kerk stonden er verschillende beelden tentoon.
Maar in de kerk is er elk jaar een mooie tentoonstelling van kunstwerken gemaakt in allerlei materialen . Over smaak valt niet te twisten, maar er waren kunstwerken bij die ik erg mooi vond. 😉

 .

.

.

.

.

.

.

. 

. 

.

.

. 

Toen was het tijd om even uit te blazen en dat deden we in Huize Saeftinghe gelegen vlak achter dit beeld van een familie op zoek naar woonst zoals er ludiek op een blaadje was geschreven!!

Daar at ik na maanden  noodgedwongen” vasten ” mijn eerste pannenkoek begeleid met een kop thee. Ik heb er niet speciaal last van gehad. Ik kon achteraf wel jodelen van blijdschap!
Daarna wandelden we terug naar de auto en zagen we onderweg deze Eifeltoren!

.

De auto stond vóór een  schattig caféetje met een piepklein terrasje en overal bloemen op de vensterbanken. We kwamen juist van Huize Saeftinghe maar anders hadden we daar wel een korte stop gedaan.

De rust van de omgeving werd plots verstoord door een schurend metaalachtig geluid . We zagen een oude auto de straat indraaien . Het helse lawaai kwam van de auto bestuurd door een oud dametje die een lekke voorband had en al hobbelend bleef doorrijden. Wij deden nog teken naar haar maar ze bleef hobbelend verder rijden.
We dachten dat ze misschien ergens dichtbij woonde en toch nog thuis wilde geraken. Dus stapten we in de auto en reden weg. Toen we een straat indraaiden zagen we het autootje aan de kant van de weg staan met open voorportier en het oude dametje die zomaar midden op de weg sprong en met haar armen molenwiekte. Ik parkeerde vlak voor haar auto en vroeg hoe we  konden helpen.

Om een lang verhaal kort te maken : Ze had vlak vóór ze de straat indraaide waar wij stonden een klapband gekregen en was verder blijven rijden. Ze hoopte nog thuis te geraken in  Zwankendamme, een dorp vlak naast Lissewege. Maar haar vriendin ,passagier, had haar aangeraden om toch maar aan de kant van de weg te gaan staan. Zij vroeg mij de pechverhelping op te bellen. want zelf had ze geen gsm bij . Ze was aangesloten bij zo’n dienst. Toen ze de papieren uit haar rommellade peuterde bleek dat ze maar betaald had tot einde 2017… Het mensje was totaal overstuur en ik stelde haar voor om de wagen daar te laten en ik zou haar naar huis voeren. Ze wilde de auto niet achterlaten , er moest een garagist komen. De discussie ging nog een eindje verder … tot haar vriendin zei dat ze moest kalmeren en dat ze een taxi zou opbellen. De vriendin maakte regelmatig gebruik van deze taxidienst en ze kende de chauffeurs. Ik gaf haar mijn gsm en ze belde een taxi op in Zeebrugge. De man beloofde binnen een half uurtje hen te komen ophalen. Misschien kon die man er ook voor zorgen dat de auto getakeld werd.

Toen beiden kalm waren en ons honderd keren hadden bedankt en niet wilden dat we bleven tot de taxi aankwam , reden we huiswaarts. We hadden al die tijd niets tegen elkaar gezegd , nu keken we elkaar aan en schoten in een lach ” we hebben een goede daad gedaan vandaag”.