Neen ik heb al lang geen hond meer. Ik heb alleen nog Vlekje , een negentienjarige poes, die al mijn aandacht opeist en ook krijgt. Het is zo’n aanhankelijk beestje.
Eén van mijn buren heeft een hondje ,Toyke genaamd van het ras Cavalier King Charles. De buren waren voor drie weken naar Spanje en hadden hun kinderen en vrienden ingeschakeld om dagelijks het hondje eten te geven en ermee te wandelen. Het beestje was 14 jaar en kon de reis niet meer zo goed aan ( reisziekte). Ook aan mij vroegen ze om in juni op bepaalde dagen voor Toyke te zorgen. Met alle plezier. Ik was toen  al een “lijdend persoon” maar de medicatie was op dat ogenblik nog niet zo sterk en dat lukte best . Ik kwam in die periode al niet zoveel buiten en een wandeling met Toyke deed me zelfs deugd. Dus deed ik regelmatig een wandeling in mijn omgeving.

Op één van de zonnige dagen waar het zonlicht het gouden uur benaderde gingen we op stap. We wandelden langs een eeuwenoude boomgaard waar de bomen meer dode takken dragen dan fruit. De koeien die ik op dat ogenblik niet zag rondlopen kunnen drinken aan zo’n toestel waar water uitkomt als de koe er met zijn kop tegen duwt. Een en al kleur in de weide met de bloeiende boterbloemen. Koeien zullen er niet van eten omdat de smaak voor hen te scherp is en ze er ook ziek kunnen van worden, beweerde mijn nonkel Clement. Eenmaal gedroogd en vermengd met hooi eten ze dit zonder problemen .

Verder wandelend kwamen Toyke en ik aan een weide vol jonge koeien. Die kwamen al vlug naar de omheining  kijken naar het hondje. Veel belangstelling had Toyke niet voor die grote beesten en we zijn dan maar doorgewandeld terug naar huis.

Toen de buren al een tijdje terug thuis waren is Toyke plots ziek geworden en hebben ze het op aanraden van de dierenarts laten inslapen. Het deed me toch iets toen ze het lieten weten. Het was zo’n lief beestje.