~~~~~~~~~~~~~~~~
Vandaag loop ik al de hele dag te denken aan de mensen die als jury verplicht worden om de gruwelijke beelden te aanschouwen van de moord op een dame die de moordenaar nota bene zelf op film heeft gezet!!
Het verhaal op zich zal zeker wel voldoende zijn om zich een beeld te vormen wat er daar is gebeurd. Ik denk niet dat een film nog nodig is. Om dan te zeggen ze kunnen altijd hun ogen dicht houden of hun oren toeduwen om de gruwel niet te aanhoren, vind ik er meer dan over. Zoiets zal deze juryleden hun leven lang bij blijven en misschien houden ze er een blijvend trauma aan over.
Zelf ben ik lang geleden opgeroepen bij een assisenproces als getuige . Ik kan jullie verzekeren dat 
je flink je best moet doen om je zenuwen in bedwang te houden en dan ben je slechts een getuige ! Je wordt in een zaaltje apart gezet tot een bediende je komt halen , griezelig gewoonweg.
Het ziet er in een assisenzaal allemaal zo streng uit : de rechters en de griffier en de jury en dan de advocaten en de beklaagde. Je wordt van alle kanten bestookt met vragen en je moet als getuige in eer en geweten vertellen wat je weet. Je mag de draad niet verliezen en je moet oppassen voor de nuances in de vraagstelling van de verschillende advocaten. Meestal zijn de feiten al een hele tijd geleden gebeurd en dan moet je o zo voorzichtig zijn met opnoemen van oa data. Herhaaldelijk word je het zelfde gevraagd. Ik herinner me dat ik op een bepaald moment heb gezegd: “ik heb dit zopas aan de andere advocaat verteld.” Ik kreeg gelukkig de steun van de Voorzitter die de advocaat op de vingers tikte. Het is ook niet zo vanzelfsprekend dat je je steeds tot de Voorzitter moet wenden niettegenstaande de vraag van ergens op zij komt.
Toen ik eindelijk mocht beschikken en de assisenzaal mocht verlaten, kwam één van de rechters me bedanken voor de correcte manier waarop ik mijn getuigenis had afgelegd. Ik was zodanig verrast dat ik enkel kon knikken , het bleek toen dat het middagpauze was.
Een moeder had haar twee kleine kinderen gewurgd. In het kader van onderzoek had ik als eerste de moeder opgevangen terwijl de vaststellingen werden gedaan.
Ik heb er in die periode slapeloze nachten aan overgehouden aan de feiten zelf en aan de getuigenis.