…Neen, ik ga niet verhuizen. Maar dat vragen kennissen wel eens sedert opa gestorven is. Dan zeggen ze “blijf je in dat grote huis wonen?” Ik krijg daar de kriebels van. Alsof ik van de ene op de andere dag mijn plan niet meer kan trekken. Want opa is ook niet van de ene op de andere dag overleden en er zijn jaren aan voorafgegaan dat alles op mijn schouders rustte. Dus ben ik wel het een en ander gewoon. Ik ben ook altijd actief geweest en dat is nu ook niet anders. Met de jaren gaat de veerkracht wat achteruit maar dat los ik op met een hulp in het huishouden en een hulp voor het zwaardere werk in de tuin.
45 jaar geleden hebben wij als jong gezin een grote woning gebouwd. Ik woonde hier niet graag omdat het zo eenzaam wonen was met maar een paar huizen in de hele wijk. Maar met de jaren is alles volgebouwd. Het opvallende in onze wijk is dat iedereen indertijd veel bomen plantte. Er was ook plaats om grote struiken te planten. Ondertussen zijn al veel bomen verdwenen omdat die met de jaren te groot werden. Niet in mijn tuin alleen maar ook in de andere tuinen. Nieuwe komen er niet meer in de plaats. Het afkappen kost handenvol geld . De man waar ik indertijd op een grote lap grond tuinierde vertelde me een tijdje terug dat hij 300 euro moest betalen om een grote boom te laten afzagen! Dat is een smak geld en dan denk je er niet meer aan om een nieuw boompje te planten. Ik heb het wel goedkoper opgelost : iemand wilde een paar bomen afzagen in ruil voor het hout! Goedkoper kan niet hé! Tegenwoordig hebben de tuinen minder groen, meer kiezelsteentjes, grote partijen gelijke struikjes, weinig bomen…
Ik ben momenteel niet de oudste bewoner in onze korte straat maar wel degene die hier het langst woont. Ik hoop nog vele jaren te kunnen blijven wonen. Een paar jaar terug verhuisden onze naaste buren naar een woning in Le Pays des Collines die ze aanvankelijk verhuurden en later als B&B uitbaatten. Nu wonen ze gedeeltelijk daar en gedeeltelijk in Spanje. Ik mis hen nog steeds .
Onlangs kwam een andere buur vertellen dat hij zijn huis gaat verkopen en een huis in Spanje heeft gekocht. Hij zou nog een kleine woning kopen in Brugge( zijn vrouw is er afkomstig van) zodat terugkeer naar België mogelijk blijft. Nog een goeie buur die gaat verdwijnen.
Een overbuurvrouw heeft haar huis verkocht toen haar man stierf. Ze wilde meer in het centrum wonen. De vrouw belt me nog af en toe op om te horen hoe het in “de straat” gaat.
Het deed me iets als buurtje wegging . Vroeger was het de zorg voor de poezen, konijnen en kippen van buurtje als ze op reis gingen die wegviel.
Nu zijn het de uitlaatrondes van buurmans hondje als ze eens op stap waren die gaan wegvallen. Hij vertrekt in maart. Hij heeft me op het hart gedrukt dat ik absoluut eens moest overkomen naar Spanje Hij zal landinwaarts wonen op 50 km van Alicante.” kom het af met je dochter. Er staat een auto ter beschikking” Dat aanbod zal niet afgeslagen worden ,wees daar maar zeker van!!
Met al deze mensen was er een fijn contact . De kinderen zagen we opgroeien en later de deur uitgaan. Er werden straatfeesten gehouden en bij speciale gelegenheden nodigden de buren elkaar uit . Allemaal mooie herinneringen….
Neen ik verhuis bijlange nog niet . Er zijn nog buren met wie het fijn is om contact te hebben en waar nodig helpen we elkaar. We zijn allemaal samen in deze straat oud geworden…
Zolang je gezondheid het toelaat en je woont er graag, waarom zou je dan moeten verhuizen!? Je heb ook nog goede buren. Tegenwoordig heb je dat niet meer zo. Elkeen is op zijn eigen. Hier is dat ook zo. Meestal blijft het bij een goede dag of avond groet. Soms wordt er eventjes een babbeltje geslagen met onze naaste buur, rechts van ons, maar ook niet meer…
Fijne avondgroetjes, Heidi
Groot gelijk magda, als je graag woont waar je woont, waarom zou je dan verhuizen ?
Ik woon hier erg graag en ik zie me niet zo vlug hier weg te trekken( als de gezondheid maar goed blijft hé )
jij bent nog mobiel genoeg om niet in het centrum te hoeven wonen
maar denk je fiets en auto weg…
Zelfs zonder fiets of auto ,heb ik op redelijke afstand het dorp in Westkapelle en de Colruyt. En niet vergeten ook de kinderen.
Waarom zou je moeten verhuizen als je het er goed hebt.
Zo hoor ik het graag 🙂
Mijn moeder (ondertussen 98 jaar ) woont nog steeds in haar huis van toen ze 4 jaar was . Dat huis is in 1924 gebouwd door haar ouders , en toen mijn grootmoeder hulpbehoevend werd (groot va was al overleden ) hebben mijn ouders het gekocht om zo voor haar te zorgen want ze is bij ons blijven wonen tot ze overleden is op 87 jaar. Nu hebben mijn zus en ik overhand per dag een mantelzorg dag , en is ons moeke de oudste persoon van de straat . Mij zullen ze ook niet te rap weten verhuizen wat inderdaad met wat aanpassingen en hulp voor de tuin zal dat best lukken al ben ik ook bij de oudste van de straat.
Zo zie ik dat ook en mijn kinderen zijn blij dat ik het hier naar mijn zin heb! Inderdaad met wat hulp lukt het allemaal wel.
Hier in de straat wonen nog meestal de mensen van over 26 jaar toen wij er kwamen wonen. Of dat nog lang zo zal blijven is de vraag. We worden met zijn allen een dagje ouder.
Blijf wonen zolang je zelf wilt en aankan.
Ik heb er al veel weten komen maar ook gaan. Dikwijls verkopen ze hun huis na korte tijd omdat het financieel niet meer haalbaar is. Ook dikwijls omdat het koppel uit elkaar gaat. Nu zie je hier een trend dat huizen worden gekocht en afgebroken en dan heropgebouwd worden. De btw is laag voor renovatie! Soms zijn de huizen amper 20 jaar oud!
Ja zolang de gezondheid het toelaat , daar zeg je het. Ik zou niet weten waarheen ik zou moeten verhuizen. In de stad zelf zou ik me doodongelukkig voelen en de prijzen van een appartement zouden me ook al ongelukkig maken,hahaha! Ik woon hier rustig en toch nergens ver van!
een huis .. een thuis
als je je thuis voelt,hoeft men niet te verhuizen..
tenzij men het niet meer aankan, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken
mijn woning is ook te groot geworden, maar verhuizen daar denken we nog niet aan
groeten
Onze straat is de laatste tien jaar ook erg ‘verjongd’. Ik woon hier sinds mijn geboorte, maar wel 3 huizen verder dan mijn ouderlijk huis. Al héél lang dus! Er zijn bijna geen mensen meer van de leeftijd van mijn ouders, dus de huizen worden verkocht aan jonge gezinnen. Contact is er nauwelijks want de mensen gaan met twee werken, komen van een andere streek en hebben hun eigen vrienden en kennissen.
Als het aan mij lag, dan verhuisde ik morgen naar een (dak)appartement, maar ik krijg mijn man niet mee. Die kan zijn tuin nog niet missen.
Ja toen wij hier bouwden en na ons nog jonge mensen dan was er van in het begin een samenhorigheid. Toch ging iedereen werken maar tijdens de zomermaanden werd er al gemakkelijk een babbeltje ” over het muurtje gedaan”. Op een zomeravond kwam buurman dikwijls eens bij opa op het bankje zitten onder de treurwilg en zijn vrouw wipte al gemakkelijk eens binnen om goedendag te zeggen en een kopje thee te drinken. Ook met de andere buren waren er goeie contacten en een glaasje drinken op hun terras was ook in. Maar inderdaad de nieuwe buren verbouwen de hele woning , je ziet ze( of beer je hort ze in ene rotvaart) ’s morgens vertrekken en ’s avonds weer terugkomen en dat is het. Nergens geen tijd meer voor!
Ik mag naast je man staan, ik zou mijn tuin ook grandioos missen!
Buren gaan verhuizen. Er komt dan weer andere. Je woont gelukkig nog steeds dezelfde. Wij wonen al 27 jaar al. Wij zijn geen type steeds gaat verhuizen. Echt niks voor ons. Onze buren is ook weg. Te duur. Wij praten altijd mee. Dat vind wel erg jammer. Vaak zijn dan ouderen niet meer kan betalen. Elk jaar word dan duurder. Ik mist het wel. Waren lieve buren. Fijn weekend.
Ik ben ook niet iemand die graag verhuist. Hier is ons leven met de jaren voorbij gegaan : kinderen krijgen ,ze opvoeden ,zien groot worden en de deur uitgaan. Nu is het de generatie van de kleinkinderen die langskomen en zelfs al een achterkleinkind. Iedereen vindt het fijn om herinneringen aan vroegere vakanties op te halen en zeggen er dan nog bij ” fijn oma dat je hier blijft wonen”
Maar mijn buren die vertrokken zijn of nog gaan vertrekken mis ik toch wel.
Ik vind dat wel leuk zo lang op dezelfde plaats wonen.
Wij wonen hier al 25 of 26 jaar.
Straks is het maar mijn vrouw en ik met de hond.
Maar wij hebben plannen om de vrijgekomen ruimte nuttig te gebruiken.
Zou wel eens aan een grondige renovatie moeten beginnen.
Altijd werk aan een huis.
Toen de drie kinderen de deur uitgingen heb ik dit huis nooit ervaren als té groot. Ze waren er altijd welkom en het is wel al nodig geweest bij crisismomenten om er eentje terug op te vangen. En nu zijn het al jaren dat de kleinkinderen hier binnenvallen!
Dat hebben wij ook gedaan. Er is pas parket gekomen als ze de deur uitwaren en dan is ook de trap en de keuken vernieuwd. Je wilt toch mee zijn met je tijd 🙂
hopelijk ben je nu weer helemaal de oude.
voor mezelf moet ik zeggen dat ik heel blij ben dat ik de stap naar een appartement heb gezet nu meer dan 10 jaar geleden,toen ik nog zelf de beslissing in handen had. ik wilde niet dat ik te lang in mijn huis zou blijven en dat mijn kinderen de beslissing voor mij zouden moeten nemen en mij dan lieten verhuizen naar een plaats waar zij het goed vonden voor mij ,maar ikzelf er mij niet zo lekker zou voelen. Ik ben van het principe dat je de beslissing moet nemen om te verhuizen niet op het moment dat het moet ,maar op het moment dat je de vrije keuze hebt ,om het al dan niet te doen, zodat er geen dwang achter steekt, en je het leuk vindt om naar een nieuwe woonst te gaan
Daarin zijn wij verschillend hé Anne Catherine. Ik voel me hier gelukkig en ben blij dat ik zolang samen kon zijn met mijn man. Jij hebt je man al héél vroeg verloren en je interesses liggen ook anders. Mijn tuin was mijn uitlaatklep en in mindere mate tuinier ik nog altijd.
Inderdaad we zijn verschillend en gelukkig maar ,dat we niet allemaal hetzelfde denken en willen Mijn uitlaatklep toen mijn man inderdaad nog erg jong stierf was werken en onder het volk komen. ik moet niet rekenen op kinderen of kleinkinderen ,want die wonen aan de andere kant van de wereld of zijn vaak in het buitenland voor min of meer lange tijd. Vandaar dat ik mij minder alleen voel op een appartement, waar ik ook zeer goede buren heb en waar het contact zeer goed verloopt.
Bij m’n vader in de straat wonen ook nog maar héél enkelen die er al woonden toen wij nog jong waren. Dan is de straat ook nog voor een stukje afgebroken, zodat er een paar grotere woningen gebouwd konden worden op de hoek. En moesten de (bekende) overburen weg verhuizen.. de meeste gingen naar een bejaardentehuis. M’n vader heeft goed contact met z’n naaste buurtjes (die er nog niet woonden toen ik jong was trouwens), maar voor de rest met niemand meer.. tja, hij is dan ook al 87.. de meeste bekende buren zijn verhuisd of gestorven. M’n vader heeft de vorige buurman zelfs nog dood in z’n huis gevonden.. die was niet lekker geworden en gestorven!
Wij hadden allemaal gedacht dat m’n pa wel naar een verzorgingshuis had willen verhuizen na m’n moeders dood (dié wilde dat nevernooit!), dan had ie z’n kaart- en biljartclubje handig dichtbij gehad. En kon ie in het restaurant gaan eten. Maar nee.. hij blijft liever wonen waar ie nu al 58 jaar woont. Een nicht van mij komt één in de week de boel doen en hij kookt zelf.. wat ie lekker vindt hahaha!
Groetjesss!
Waarom zou ik verhuizen terwijl ik hier gelukkig ben en zoveel herinneringen heb. Het meeste wat je hoort is : het huis is te groot en de tuin kan ik niet meer aan. Daar zijn toch oplossingen voor en dan bedoel ik niet dat je kamers moet afsluiten of je tuin moet volgieten met kiezel. Het hele huis blijft bewoond hier. Ik heb nu een bureau met mijn pc, boeken …, een naaikamer waar ik de deur achter me kan dichtrekken en de boel laten liggen. Logés kunnen ten allen tijde terecht. Ik zie me al op een één kamerflat wonen 🙁 .
De tuin daarin heb ik tot heden altijd mijn hart kunnen ophalen en kan ik niet alles nog zelf ,dan laat ik het doen. De kleinkinderen helpen me al lang .Neen ik zal hier nog blijven zolang de gezondheid het toelaat. Toen mijn vader stierf haalde mijn moeder een student in huis( ik had dikwijls een stagiaire) . Ze had gezelschap en ze kookte altijd al graag wat die student niet afsloeg natuurlijk, hahaha! Jammer genoeg viel mijn moeder ziek en kon ze dat niet meer verder doen.
Een goede buur is nog altijd beter dan een verre vriend, maar je kunt ze niet aanlijnen, hoe graag je dat soms ook zou willen.
Het is eigenlijk als je buren er niet meer zijn dat je beseft hoe nauw aan het hart ze lagen!
Velen zie je hier ook verhuizen omdat het huis te groot wordt als de kinderen uit huis zijn of de partner sterf
Je moet het zelf aanvoelen zolang je je goed voelt en gelukkig in je huis zou ik zeggen blijven
Voel je je al wat beter
Ik voel me hier goed en daarom blijf ik hier wonen. Ik heb ruimte nodig en een achterdeur die ik kan openzetten 😉
Om eerlijk te zijn voel ik me wel al beter maar nog niet voor 100%. Ik ben nog vlug erg moe en krijg af en toe nog hoestbuien. Het weer zet er ook niet toe aan om veel buiten te lopen. Het weer is wisselvallig en de wind is ijzig. Vandaag kregen we wel de zon te zien ,maar viel er ook zachte hagel of moet ik zeggen sneeuwregen!