Begin september kreeg ik van Marc ,mijn schrijfzoon, een uitnodiging of ik wilde aanwezig zijn op een feestje omdat hij al zo lang gelukkig samen is met zijn vriendin Jessica.
Samen met vrienden , begeleiders en de moeder en een tante en nicht van Jessica wilden ze dit op 30 september vieren. Natuurlijk wilde ik aanwezig zijn. Marc nodigde mij zelfs uit om ’s middags bij hen te komen eten dan kon ik een beetje langer bij hen zijn.
Wie mijn vorige blog niet kent  geef ik hier een link waarin ik vertel wie Marc is, waar hij 25 jaar heeft gewoond en nu al een tijdje in een woonzorgcentrum verblijft in Lokeren met 9 nieuwe studio’s. Er zijn altijd begeleiders aanwezig en er is een gemeenschappelijke living en keuken als ze liever niet in hun eigen studio willen eten 🙁klik) (klik) De meeste van de bewoners hebben ook een aangepast werk.

Ik nam gisteren de trein van 10.35 uur naar Lokeren (met een overstap in Gent). Marc stond me al op te wachten aan het station en flink gearmd gingen we naar zijn nieuwe studio. Hij is altijd bekommerd dat ik zou struikelen en tevens is het een uiting dat hij zo blij is om me terug te zien. Die bezorgdheid komt ook voort uit het feit dat zijn vriendinnetje niet goed kan stappen en meestal in een rolwagentje zit . Ik zou eens kunnen struikelen !
De andere bewoners  in het zorgcentrum kennen me ondertussen  en ik word er telkens uitbundig onthaald. Het zijn allemaal mensen met een verstandelijke en soms ook een fysieke beperking maar allemaal zijn ze recht voor de vuist en hun emoties steken ze niet onder stoelen of banken. Voor mij was het aanvankelijk wel even wennen.

Marc had met de hulp van de begeleiders een mooi feest samengesteld. Hij wist goed wat hij wilde. Taart , gebakjes, koekjes, studentenhaver( blijkbaar zijn ze daar allemaal op verzot) en drank in overvloed. De geschenkjes werden gul gegeven en met blijdschap ontvangen. Ik had een fotoboek laten maken van de laatste drie jaren dat Marc naar Knokke kwam en ik naar Lokeren ging. Dat bleek een schot in de roos te zijn.

‘s Middags aan tafel met de begeleiders en de medebewoners. Na het eten ruimden medebewoners de tafel , vulden de vaatwasser en wasten potten en pannen af.
Leuk om die samenhorigheid te zien.
Toen werd er werk gemaakt van de versiering, want de living moest er vrolijk uitzien.
Jessica had alleen maar oog voor het fotoboek!!Rond de klok van twee kwamen vrienden en familie en werden er kaartjes en  geschenken  gegeven. De tafel was niet groot genoeg voor al de gasten…

 …dan maar plaats nemen in het salongedeelte.

Toen kwam het plechtige moment . Marc en Jessica betuigden hun liefde voor elkaar . Niemand wist de precieze datum van hun samenzijn. Toen ze 10 jaar samen waren  zijn opa en ik nog in de instelling- waar beiden toen verbleven-uitgenodigd geweest voor een groot tuinfeest.
Het is misschien nog geen 20 jaar maar veel minder zal het wel niet zijn. Met de hulp van hun begeleiders zegden ze allebei een tekst op en schoven dan nieuwe ringen aan hun vinger! Pfff, wat een ontroerend moment! En dat ze gelukkig zijn dat zie je zo.

De dag vloog veel te vlug om en toen ik aanstalten maakte om terug naar de trein te gaan , stond Marc erop om  mee te gaan.
Ik zou eens de weg terug niet vinden :-).

…en zo bracht de trein me terug naar huis!