Zoals ik al eerder vertelde speel ik samen met een groep senioren van mei tot einde september pétanque op het sportterrein van Westkapelle( deelgemeente van Knokke-Heist) . Tijdens de overige maanden spelen we in het sportcentrum zelf koersbal.
Nu spelen we dus om de veertiendagen pétanque. Op één van die namiddagen vroeg de secretaris van onze vereniging of ik eens wat foto’s wilde maken over het spel zelf . Een keertje geen foto’s van de spelers. Hij wilde in september op de dag dat alle vrijetijdsverenigingen reclame mogen maken op de markt in Knokke een dia reeks maken over de pétanque en de koersbal en ook over alle uitstappen die we tijdens het jaar maken.
Op een pétanque namiddag heb ik dat geprobeerd. Niet gemakkelijk want we waren toen met 32 spelers. De mond aan mond reclame werkt blijkbaar uitstekend. Het gaat er allemaal niet zo erg professioneel aan toe en dikwijls wordt er tussenin veel gebabbeld en gelachen. Ik zie dat niet te gebeuren bij echte competities. Maar blijkbaar vinden de spelers juist dat spontane zo leuk.
De hoofdbedoeling is om mensen een plezierige namiddag te bezorgen en velen worden zo uit hun isolement gehaald. Geen vervoer is geen excuus, er zijn altijd wel mensen die bereid zijn om andere mensen op te halen. Ook mindervalide mensen zijn welkom bij ons. Onze groep is met de jaren een héél hechte groep geworden waaruit ook fijne vriendschappen ontstaan zijn.
Heftige discussies kunnen ontstaan als de een zegt mijn bol ligt dichter bij de cochonnet dan die van de tegenpartij. Dan wordt de meter uitgehaald en wordt er gemeten hoeveel millimeters verschil er is. Dikwijls ontstaan er hilarische taferelen bij het meten .
Verjaart er iemand dan wordt er steevast wel getrakteerd met iets en verjaart er niemand dan zorgt het bestuur tijdens de pauze voor koffie , frisdrank en cake.
Een magneetbord wordt opgehangen en iedere groep tekent aan wie een partij wint en dat heeft tot nu toe nog nooit voor problemen gezorgd.
Er zijn maar twee velden en als we met veel spelers zijn dan wordt er een touw gespannen om de velden in twee te verdelen.
Ideaal is om met vier tegen vier te spelen. Soms wordt het vijf tegen vijf maar dan wordt het wat onoverzichtelijk met al die bollen op het kiezelveldje. Je hoort dan roepen “zeg van wie is die bal bij de cochonnet”
Aanvankelijk werd er aan de rand van het veld met de voet een halve cirkel getekend , maar dat bracht nogal gekibbel teweeg omdat de cirkels niet altijd getekend werden zoals het moest : te groot , te klein ,te ver van de rand of niet in het midden van de rand. De een zei ik kan zover niet gooien en de ander zei ik ben linkshandig of rechtshandig en kan niet goed spelen vanuit het midden. Oplossing : er werden een paar plastiek cirkels gekocht en de problemen zijn opgelost!
In onze groep zitten mensen die fysiek niet meer zo lenig zijn en om te vermijden dat altijd dezelfde- wèl lenige- mensen de bollen oprapen wordt er gebruik gemaakt van een touwtje met een magneet. Voila weeral een probleem opgelost .
Het is bij ons een gezellig spel zonder franjes nog competitie allures! Misschien toch een beetje 😉