Op drie dagen tijd naar twee begrafenissen geweest. Een oud collega en een neef. Beiden zijn overleden aan longkanker. De ene had mijn leeftijd , de ander was amper 60 . Beiden zijn gestorven in het volle besef dat hun leven eindig was.
De ene heeft euthanasie aangevraagd omdat zijn lijden ondraaglijk werd , de andere werd enkel nog palliatief verzorgd. De ene was een stil persoon , iemand die je aimabel noemt. De andere was een levensgenieter en liet het ook horen. Beiden hadden veel vrienden die er aan hielden om als eerbetoon aanwezig te zijn .
Het blijft wat nazinderen bij mij en mijn gedachten zijn bij hen die achterblijven met hun verdriet . Op het gedachteniskaartje van mijn neef stond een gedicht waar je troost kunt uit putten
Het is heimwee
dat zo zeer doet
dat me doet terug verlangen.
Dat de dagen van je ziekte
vaak zwaar waren,
ben ik niet vergeten
maar heimwee doet me zeggen:
je was er nog, ik kon je nog aanraken,
ik kon nog met je praten.
Het is heimwee,
dat me terugvoert
naar de dagen
van geborgenheid
en de dagen
die gewoon waren
de dagen overvol van geluk,
ook al hadden we onze misverstanden
en woordenwisselingen.
Het is heimwee dat me
telkens weer doet
overlopen van verdriet.
Willem Kuijntjes
m’n deelneming
ja t is zeker de heimwee die knaagt aan het hart
Als er iemand in je eigen omgeving sterft dan is er altijd wel een moment waarop je denkt ” waarom heb ik dit niet gedaan en waarom heb ik dat niet verteld..” En dat knaagt aan je ,maar het is niet meer om te keren.
Het is inderdaad het heimwee dat zo zeer doet.
je begrijpt me!
Mooie woordjes op het gedachtenisprentje
Ze zeggen dikwijls een begrafenis komt nooit alleen is ook vaak zo
Ik denk dikwijls bij het krijgen van een doodsbrief op naam wie gaat de volgende worden want zo dikwijls heb je een een week erna weer een doodsbrief . En kan het zo lang niets geweest zijn
Inderdaad ,het is dikwijls zo dat er dan nog zulke berichten volgen. Het derde mindere bericht is meer subjectief: mijn lieve apothekeres gaat op pensioen. Zij heeft me dikwijls goede raad gegeven. Dat ze graag gezien werd bewijst de bloemen die ze kreeg op haar laatste dag ( gisteren). Ze was helemaal van slag. Er komt een jongere apothekeres in haar plaats . De dochter van de apotheker uit Westkapelle zelf. Benieuwd hoe haar aanpak zal zijn.
een confrontatie me de eindigheid van het leven Magda..
een mooi en troostend gedicht
Met ouder worden word je er meer en meer mee geconfronteerd.
Ja elke keer weer besef je dat je bij hun leven een beetje tekort bent geschoten. Onbewust en niet denkend dat het leven een plotse wending kan nemen.
Een erg treffend en mooi gedicht, Magda, dat ons weer doet beseffen dat we aan de kleine dingen in het leven veel te onachtzaam voorbij gaan.
Hoe ouder een mens wordt, hoe meer mensen er niet meer zijn om wie men veel gaf.
Dat zijn inderdaad momenten dat je weer even geconfronteerd wordt met de eindigheid van ons leven. Dan is het fijn om zo’n mooi troostend gedicht te mogen lezen.
Voor beide overledenen vond ik het een passend gedicht. Dezelfde weg hebben ze afgelegd naar hun einde.
tja, dat zijn zo van die dingen hé.
Ik heb de afgelopen 2 jaar veel te veel mensen zien gaan.
Heeft te maken met ouder worden zeker?
Ja hoe ouder je wordt hoe meer mensen je niet meer ziet in je dagelijks leven. Ik ga soms eens rondwandelen op de parkbegraafplaats en daar “ontmoet ” ik veel mensen die ik in mijn jeugd, op mijn werk …gekend hebt. Dan komen herinneringen naar boven, herinneringen die je een beetje vergeten was. Bij die oudcollega denk ik dan : we zaten elk in ons eigen bureau aan weerszijden van de gang. Zijn deur stond altijd open en de mijne ook (tenminste als ik geen mensen ontving). Elke morgen een goedendag en soms een kort praatje en ’s avonds een goedenavond en tot ziens. Ik de tetteraar respecteerde zijn stilzwijgen. Nu denk ik: misschien moest het af en toe eens meer zijn geweest dan een goede morgen en -avond.
Een heel mooi troostend gedicht en Magda op onze leeftijd worden we er veel vaak met geconfronteerd en wordt onze vriendenkring telkens weer kleiner.
Inderdaad je familie en vriendenkring wordt alsmaar kleiner. Soms kan je je er mee verzoenen maar soms is het hard vast te stellen dat je alleen overblijft ( bij manier van spreken).