Op drie dagen tijd naar twee begrafenissen geweest. Een oud collega en een neef. Beiden zijn overleden aan longkanker. De ene had mijn leeftijd , de ander was amper 60 . Beiden zijn gestorven in het volle besef dat hun leven eindig was.
De ene heeft euthanasie aangevraagd omdat zijn lijden ondraaglijk werd , de andere werd enkel nog palliatief verzorgd. De ene was een stil persoon , iemand die je aimabel noemt. De andere was een levensgenieter en liet het ook horen. Beiden hadden veel vrienden die er aan hielden om als eerbetoon aanwezig te zijn .
Het blijft wat nazinderen bij mij en mijn gedachten zijn bij hen die achterblijven met hun verdriet . Op het gedachteniskaartje van mijn neef stond een gedicht waar je troost kunt uit putten
Het is heimwee
dat zo zeer doet
dat me doet terug verlangen.
Dat de dagen van je ziekte
vaak zwaar waren,
ben ik niet vergeten
maar heimwee doet me zeggen:
je was er nog, ik kon je nog aanraken,
ik kon nog met je praten.
Het is heimwee,
dat me terugvoert
naar de dagen
van geborgenheid
en de dagen
die gewoon waren
de dagen overvol van geluk,
ook al hadden we onze misverstanden
en woordenwisselingen.
Het is heimwee dat me
telkens weer doet
overlopen van verdriet.
Willem Kuijntjes
