De paasvakantie is maandag begonnen en Sébastien was naar oma gekomen. Samen werkten we een tijdje in de tuin , hij snoeide de struiken mooi in model en oma ruimde op. Toen de struiken aan de achterzijde van het huis er weer netjes bijstonden , stelde oma voor om een ijsje te halen bij de “Post”. Dat is hier een magisch woord 😉
En het is weer zover: we kunnen opnieuw naar onze geliefkoosde “Post “om een ijsje. En dan kies ik voor citroen en frambozen! Ik zal toch eens moeten proeven van al die smaken die ze ook nog verkopen.
Neen niet bij de Australian maar wel bij Glacier ” Post”. Zoals je op de foto ziet waren we niet de enigen. Het is er altijd aanschuiven , maar het gaat heel vlot omdat er personeel genoeg aanwezig is.
We wandelden via het strand terug naar de plaats waar de auto stond ( ik heb een parkeerkaart gekocht voor één jaar in de groene zone. In de andere zones moet ik wel ofwel een ticket kopen( rode zone) ofwel 1 euro bijbetalen( oranje zone) ). Begrijpelijk dat de zeedijk geen groene zone is en om een tiental minuten te wandelen naar een groene zone , daar zie ik niet tegenop.
Het was een erg lage eb en het was een flink eind wandelen om de vloedlijn te bereiken! Toen we terugkeerden zagen we dat ze nu op dit deel van het strand zand opvoerden. Ik weet niet of die werken bijna gedaan zijn . In elk geval is er over de hele kustlijn van de gemeente serieus werk van gemaakt.
Veel strandcabines waren nog niet in gebruik . Het was maandag wel een zonnige dag maar aan zee was de wind behoorlijk koud. Op de zeedijk liepen er toch redelijk wat wandelaars.
Die redderstoel is niet in gebruik 🙂
Het is een kunstwerk van Kris Martin geplaatst op het Albertstrand. (klik)
“Een heel eenvoudige reddersstoel, in inox en in hoogglans gepolijst, op de vloedlijn, maar naar het land gekeerd. Het beeld dient reflexief te werken: “Onszelf steeds in vraag stellen in een wereld die continu evolueert; het zicht op oneindige verten, en terzelfder tijd een kritische terugblik. Niemand zit op de stoel, niemand kan ons redden; dat kunnen alleen wijzelf, indien wij dat beseffen.”(uit Beelden in de stad)
Hupsakee, de Rubens is ook zo’n lekker eetadres en de Post is daar op wandelafstand van. Juist ver genoeg om die kroketjes te laten verteren,hahaha !
Oh, nu jij zo schrijft wil ik ook snel nog eens naar de kust! En dan een steak tartare of garnaalkroketjes bij de Rubens en daarna een ijsje bij De Post!
de ” Post” ,een begrip in Knokke
ik kan er moeilijk aan voorbijgaan
prettige zondag Magda
Aha nog iemand die dat ijs lekker vindt !
Heerlijk kleinkind dat hij zo helpt. Krijg nu wel zin in ijs op het strand.
Ik heb schatten van kleinzoons. Ik moet hen niet eens vragen om in de tuin te werken. Ze stellen dat zelf voor. Vandaag heeft Sébastien de struiken in vorm gesneden!
Heerlijk, de ijsjestijd is weer aangebroken! 🙂
Vanaf nu zal de Post wel dikwijls een einddoel worden 🙂
je zal je werk hebben met alle smaken te proeven 🙂
een ware gedachte die achter de stoel zit
gelukkig is het geen echte reddingsstoel, je zou er moeilijk op geraken 🙂
Ik zou de hele zomer zoet zijn wil ik al die smaken eens proeven!! Ja Sébastien wilde het wel eens proberen om op die stoel te klauteren maar mocht niet van oma( ik wist dat het een kunstwerk was) en daarenboven gaf hij toe dat hij er niet zou opgeraken .
Glacier De Post … wie kent dat niet?! Het lekkerste ijs van de hele Belgische kust.
Ook voor ons vaste prik na onze lunch bij Alexandra.
Eindelijk eens iemand die me volmondig gelijk geeft! 🙂 En een lunch bij Alexandra is ook niet te versmaden.
gezien mijn dieet laat ik ijsjes aan mij voorbij gaan, vrees ik. Smakelijk!
Er bestaat toch een light versie van ijs 😉
Voor zo’n lekkere beloning zullen de kleinkinderen vast wel een handje willen toesteken
Beide kleinzoons werken graag in de tuin en ik moet nooit aandringen om me te helpen. Ze fietsen ook allebei graag en dat ijsje is dan al een doel om een fietstocht te maken. Maar dat ijs is ook zo lekker en ze scheppen ook ruim op.