De paasvakantie is maandag begonnen en Sébastien was naar oma gekomen. Samen werkten we een tijdje in de tuin , hij snoeide de  struiken mooi in model en oma ruimde op. Toen de struiken aan de achterzijde van het huis er weer netjes bijstonden , stelde oma voor om een ijsje te halen bij de “Post”. Dat is hier een magisch woord  😉

En het is weer zover: we kunnen opnieuw naar onze geliefkoosde “Post “om een ijsje. En dan kies ik voor citroen en frambozen! Ik zal toch  eens moeten proeven van al die smaken die ze ook nog verkopen.

Neen niet bij de Australian maar wel bij Glacier ” Post”.  Zoals je op de foto ziet waren we niet de enigen. Het is er altijd aanschuiven , maar het gaat heel vlot omdat er personeel genoeg aanwezig is.

We wandelden via het strand terug naar de plaats waar de auto stond ( ik heb een parkeerkaart gekocht voor één jaar in de groene zone. In de andere zones moet ik wel ofwel een ticket kopen( rode zone) ofwel 1 euro bijbetalen( oranje zone)  ). Begrijpelijk dat de zeedijk geen groene zone is en om een tiental minuten te wandelen naar een groene zone , daar zie ik niet tegenop.

Het was een erg lage eb en het was een flink eind wandelen om de vloedlijn te bereiken! Toen we terugkeerden zagen we dat ze nu op dit deel van het strand zand opvoerden. Ik weet niet of die werken bijna gedaan zijn . In elk geval is er over de hele kustlijn van de gemeente serieus werk van gemaakt.

Veel strandcabines waren nog niet in gebruik . Het was maandag wel een zonnige dag maar aan zee was de wind behoorlijk koud.   Op de zeedijk liepen er toch redelijk wat  wandelaars.

Die redderstoel is niet in gebruik 🙂
Het is een kunstwerk van Kris Martin geplaatst op het Albertstrand. (klik)
“Een heel eenvoudige reddersstoel, in inox en in hoogglans gepolijst, op de vloedlijn, maar naar het land gekeerd. Het beeld dient reflexief te werken: “Onszelf steeds in vraag stellen in een wereld die continu evolueert; het zicht op oneindige verten, en terzelfder tijd een kritische terugblik. Niemand zit op de stoel, niemand kan ons redden; dat kunnen alleen wijzelf, indien wij dat beseffen.”(uit  Beelden in de stad)