Het carnaval logje moet even wijken .
Narumi, het lieve Japanse meisje dat twee jaar geleden een jaar lang verbleef bij de oudste zoon en zijn vrouw is haar valies aan het pakken om terug te keren naar Japan.
Zij had zo’n heimwee naar haar gastgezin en haar vrienden alhier dat ze bijna twee jaar lang gespaard heeft door bij te klussen om toch maar eens terug te kunnen komen.
Zij was hier drie weken en heeft tijdens die drie weken heel wat rond gereisd om iedereen terug te zien. De jongeren die met AFS (klik) een jaartje in een gastgezin verblijven ontmoeten ook de andere AFS jongeren die in ongeveer dezelfde regio verblijven. Ze ontmoeten er niet enkel die jongeren maar ook de gastgezinnen en daar zijn ook vriendschappen uit ontstaan.
Ook wilde ze oma nog eens terugzien en om haar de trip te besparen ben ik zelf naar de oudste zoon gereden. Het is nog altijd dezelfde lieve en bescheiden Narumi gebleven. Zij heeft in Japan aan de universiteit de richting Franse taal gekozen en hoopt op die manier in West Europa te kunnen verder studeren. Parijs misschien? Met de Thalys is ze al vlug in ons Belgenlandje en bij haar gastgezin en vrienden.
Narumi juni 2015 op een bbq bij oma kort voor zij terug reisde naar Japan.
Onderstaande foto bij de oudste zoon zaterdag 25 februari 2017.
Goeie reis lieve Narumi en hopelijk tot weerziens!
Inderdaad Japan ligt niet aan onze achterdeur ,daarvoor moet ze al 12 uur vliegen en wellicht is ze dan nog niet thuis. Ik schreef het al bij Natuurfreak: hier is er meer hartelijkheid en wordt er meer geknuffeld en wordt de kinderen ook geprezen als ze het goed doen. Ginder wordt er niet geknuffeld of gezoend en is alles gericht op presteren!
Wat leuk dat ze nog eens op bezoek gekomen is! Vanuit Japan is dat toch niet zo evident, ze moet heel goede herinneringen gehad hebben aan jullie
ziet er een heel lief kind uit.
Ik hoop voor haar dat haar wensen in vervulling kunnen gaan en dat ze het ver brengt met haar plannen.
Het is zo’n schat , iedereen is dol op haar. Ik hoop ook voor haar dat haar wensen in vervulling gaan.
Leuk dat ze eens terug kwam om jullie allen terug te zien.
Ze heeft wel een geluk gehad om in het gezin van je zoon terecht gekomen te zijn. Het is een topfamilie om kinderen te ontvangen. Dat hebben we al heel dikwijls gezien.
Ja Emmy die twee zijn echt geschikt voor gastouders. Verschillende van die gastkinderen zijn al teruggekomen op bezoek. De jongen uit Turkije die samen met Narumi hier een jaar verbleef is al verschillende keren voor een paar dagen afgekomen! Japan is natuurlijk een heel eind reizen ( 12 uur vliegen ! ) Het waren tranen met tuiten toen ze indertijd vertrok, nu was het nog erger. Je hart breekt als je haar ziet schreien. Gelukkig bestaat skype en andere media om met elkaar in contact te blijven.
Wat fijn dat zo’n meisje zo lang spaart om nog eens terug te komen om jullie te bezoeken.Dat bewijst dat ze hier heel goed is opgevangen en dat is ze blijkbaar niet vergeten.
De opvoeding is in Japan veel strikter en met weinig hartelijkheid. Er moet vanaf de wieg “gepresteerd” worden. Hier wordt er meer geknuffeld en is de omgang onder elkaar veel warmer. En we zijn een familie van zoenen en knuffelen 🙂
Je hebt op die tweede foto een beetje een schutkleur hè.. je valt weg tegen die muur in dezelfde kleur! 🙂
Maar wat geeft het.. toch hartstikke leuk dat zo’n meisje er zó veel voor over heeft om jullie en haar vrienden nog eens terug te zien. Ze is duidelijk wat volwassener geworden in haar gezicht.. of misschien ligt dat aan de andere haarstijl.
Groetjesss!
De foto is helemaal niet gelukt maar bij gebrek aan beter toch maar gepost. Dat resultaat kan je hebben met flash. Ik probeer het meestal zonder . Dat ik rimpels en bulten heb kan ik nog verstaan ,hahaha, maar zelfs de perzikhuid van Narumi is niet zo perzikachtig! 🙂 . Zij is in die twee jaar geen haar 🙂 veranderd. Zij droeg toen het haar ook soms opgestoken of naar achteren gekamd.
je zou voor minder naar de Westhoek rijden Magda..
mooie dubbelportretten
De tweede foto is niet zo denderend wegens het vele rood in deze plaats ende weerkaatsing van het licht. Maar wel een mooie souvenir