Ik spreek niet over de kleine tegenslagen die je in een huishouden tegenkomt: het lint van een rolluik dat ineens afknapt omdat de veer in de rolhouder openspringt. Een knal van formaat als het rolluik naar beneden valt. Of de droogkast die ineens zo’n snerpend geluid maakt dat je zin hebt om te schreeuwen . Het helpt niet als de zoon de droogkast openvijst om te zien of er iets loszit. Dat wordt dus een nieuwe aankopen. Dat zijn materiele zaken die je kunt herstellen.
Maar als je een telefoon krijgt dat iemand die al een tijdje ziek was overleden is dan krijg je een duw. Je wist dat het er zat aan te komen , toch overvalt je zo’n nieuws. Veel te jong, pas 53 jaar. Het blijft in je hoofd rondmalen.
Als je dan een mailtje krijgt dat het hart van een excollega’s vrouw het begeven heeft na een paar operaties dan krijg je nog eens een duw.
Bij de overlijdens in het plaatselijk advertentieblad lees je dat je bloemist waar je regelmatig een bloemetje gaat kopen als je een mooi plantje of boeket aan iemand wilt geven er niet meer is.
Dan denk je nu is het toch wel genoeg geweest in die ene week.
Het emotionele zit ook in de begrafenisdienst waar je de familie begroet met een krop in de keel. Bij de man van 53 jaar gebeurde de burgerlijke begrafenisdienst in de aula van het crematorium waar ook de dienst heeft plaatsgehad van opa nu meer dan 4 jaar geleden. Ik was er sedertdien niet meer moeten zijn. Het heeft me meer aangegrepen dan ik had gedacht.
Er zijn geen woorden om te beschrijven wat er op dat moment allemaal door je heengaat. Ik heb mijn tranen de vrije loop gelaten…voor de man van 53 jaar en voor opa.
Het is zoals je zegt .,op onze leeftijd vallen er zo veel mensen rondom ons weg.Maar ook vele jonge mensen die nog een heel leven voor zich hadden,Ik heb er nooit tegen gekunnen en ga zo weinig mogelijk naar een dienst want ik wordt er zo triestig en kan het de hele de dag niet meer loslaten Heb de laatste tijd ook al dikwijls afscheid moeten nemen van vrienden of goede kennissen.Wens je veel sterkte want als je kleinkinderen ziet wenen gaat dat door ons hart Magda. Wens je alvast veel plezier in Nederland het zal je goed doen.
Iemand verliezen ,is iemand voor altijd missen. Maar ja zo steekt het leven nu eenmaal in elkaar. En je voelt je zo machteloos en soms ook zo boos. De kleinkinderen zijn ook nog zo jong om nu al hun vader te moeten missen. Het voorbije jaar was hard voor hen want ze wisten dat hun vader ging sterven!
O Marylou de reis naar Nederland is pas in mei maar de voorpret is ook al leuk: Alles opzoeken waar we overal heengaan en waar we logeren enz…
Ik ben niet iemand die vlug het hoofd laat hangen. Ik heb ,als ik het emotioneel wat moeilijk heb,liefst dat ze me even met rust laten , even alleen verzonken in mijn gedachten om gesterkt weer de draad terug op te nemen. Op mijn leeftijd ben ik dankbaar dat ik nog goed ben van geest en lichaam. De “leeftijd” kwaaltjes neem ik er graag bij. Al loop ik mezelf geregeld wel eens voorbij 🙂
Ja jij bent echt nog een jonkie, en ik hoop oprecht dat je een lang leven beschoren blijft, om het eens plechtig te zeggen.
ik ga je bedanken in die man zijn plaats, ik ben immers 53 en dus blij dat ik er nog ben.
maar goed, ik ben een jonkie in vergelijking met jou, dus je begrijpt dat wel.
maar ik kan je emoties begrijpen, in september bracht ik een laatste groet aan mijn buurman die 2 jaar ouder was dan ik. Stemt je natuurlijk tot nadenken.
Ik wens je een spoedig herstel na je zware week, laat je hoofd niet te veel hangen.
Ben het ook volledig eens met je. Van de week ging onze mengkraan stuk en terwijl ik het ding aan het vervangen was dacht ik: het is maar een kraan, het is maar een ding.
ik heb ook hetzelfde gevoel als ik in dit crematorium kom en zelfs bij een andere begrafenis Mijn man is ook daar opgebaard en ik zie telkens de dienst voor mijn ogen,hoewel het nu al bijna 20 jaar geleden is.
Ik kan het begrijpen. Zoiets slijt nooit. Voor mij was het de eerste keer dat ik daar terug kwam 🙁
ach Magda, zo moeilijk voor je
al dat verdriet
een mens krijgt wat te verduren
Ja het leven bestaat nu eenmaal uit ups en downs. Maar als er evenwicht is dan gaat het wel. Nu sloeg in die ene week de balans wel heftig door.
Wat een verschrikkelijk nare week Magda 🙁
Zo droevig allemaal.
Ik kan me zo voorstellen, dat je het extra moeilijk moet gehad hebben, dat de dienst door ging in dezelfde aula als bij opa. Vier jaar al! De tijd vliegt!
Ik geef je een hele dikke virtuele knuffel en hoop, dat het vanaf nu terug beter mag gaan.
Dank je voor de knuffel, lief van je, terwijl je het zelf al zo moeilijk hebt. Ja het was een moeilijk moment in die aula. Want je herbeleeft weer alles.
Het leven gaat verder en ik ben goed omringd door mijn eigen kinderen kleinkinderen en goeie vrienden bij wie ik terecht kan..
Ik ben zo blij voor je Magda, dat je zo goed omringd wordt door je kinderen, kleinkinderen en bij hele goeie vrienden.
Heel droevig nieuws. Veel te jong gestorven. Het word dan te veel voor jou. Het kan wel voorstellen dat je traantje liet.
Het zien van droefheid bij anderen maakt mij ook droef. En als je dan in die aula zit waar er voor je eigen man een dienst was dan beleef je weer alles opnieuw. Maar het leven gaat verder en ik ben de andere dag op stap gegaan met een vroegere schoolvriendin bij wie ik eens mijn hart kan luchten.
soms kan het echt ineens te veel zijn, alles zo dicht op elkaar. Een mens heeft veel veerkracht (nodig)
Hé ik schreef het juist bij Willy, gelukkig heb ik nog de nodige veerkracht …
dat is wel heel droevig Magda..
en er zijn inderdaad van die dagen
groeten
Ja er zijn van die dagen dat alles me zwaar valt ,maar gelukkig heb ik nog de nodige veerkracht om aan de droefenis die in je hart schuilt niet toe te geven.
Wel met ouder worden is dit hier de laatste vijf jaar te véél en te vaak gebeurt, en weet je ik kan dit heel moeilijk nog een plaats geven.Het is een scala van gevoelens die je vroeger minder aanvoelde, maar die plots nu héél aanwezig bij het minste verlies boven komen drijven, want het kringetje komt zo klein, dat er uiteindelijk niemand van die echt oude, trouwe vrienden en bekenden meer over blijft.
Daar zeg je het ,het kringetje van bekenden rond je wordt alsmaar kleiner. Soms is het beangstigend . Mensen die je je hele leven gezien hebt zonder daarom veel contact te hebben gehad kom je plots niet meer tegen. Tot je beseft -of bij de overlijdensberichten leest -dat ze gestorven zijn. En dan komen ook de gevoelens van verlies van je eigen dierbaren weer boven en zou je er alles voor geven om hen nog een sin je armen te houden.
Goh.. heb ooit precies hetzelfde voorgehad.. een jaar of twee nadat mijn moeder stierf was de broer van een hele goede vriend van ons totáál onverwachts overleden, heel jong ook nog. Het was de eerste keer dat ik weer bij een uitvaart was na die van mijn moeder en blijkbaar was dat ook nog niet goed verwerkt.. ik heb m’n ogen eruit zitten huilen.. en ik kende die man helemaal niet zo goed! het is maar dat we onze vriend bij wilden staan, die alleen nog die broer maar had van familie. Ik wist op het moment zelf niet wat me gebeurde.. maar later bedacht ik me dat het vast nog een restje verdriet om m’n moeder was, die ook zo totaal onverwachts was overleden hè.
Het is heel naar als je zó vaak na elkaar afscheid van diverse mensen in je kennissenkring moet nemen. Maar het laat je wél achter met nog maar weer eens het besef dat je moet genieten van elke dag vind ik.. het kan elke dag zomaar afgelopen zijn.
Groetjesss!
Het besef dat je die mensen nooit meer zult zien , snoert je de keel toe en zeker als die mensen nog zoveel jonger zijn dan jezelf. Ik had de afgelopen week niet eens de tijd om in gedachten afscheid te nemen of er kwam een nieuwe slecht nieuwsmelding. Ik ben ook aan een leeftijd gekomen dat veel mensen van mijn eigen leeftijd sterven. En dan besef je dat je van de tijd die er nog overblijft moet genieten… zal ik zeker doen. Heb me zopas ingeschreven voor een driedaagse trip naar het Noordoosten van Nederland! 😉
De rust van zij die ons zijn voorgegaan, kan de onrust van zij die volgen niet bedaren.
mooi gezegd!
Lieve knuffel Magda
maanden nadar mijn vader gestorven was ging ik iemand begroeten in juist datzelfde kamertje als waar mijn vader lag … niet gemakkelijk
En nu mijn schoonvader gestorven is heb ik het ook weer moeilijk
Weet je wat het ook allemaal zo moeilijk maakt . Het is de biologische vader van de drie meisjes- kleinkinderen die gestorven is. Hun moeder is hertrouwd met mijn oudste zoon en zij hebben de drie kinderen opgevoed maar de meisjes hadden ook veel contact met hun vader en zijn nieuwe vrouw. Het immense verdriet van de meisjes doet mij zo’n zeer.
Ook mijn zoon heeft het er zo moeilijk mee want hij heeft dezelfde leeftijd en dan sta je er nog meer bij stil. De relatie tussen de koppels was goed te noemen zonder dat ze elkaars deur plat liepen vnl omwille van de kinderen. Ik heb hen altijd erg bewonderd hoe ze dat deden. Zelfs over de dood heen ,want zoon en schoondochter werden op de maaltijd gevraagd!
Een hartelijke knuffel terug in de moeilijke dagen die jij nu kent ,het is tenslotte ook nog niet lang geleden dat je eigen vader is gestorven.
Ik kan me voorstellen dat dit inderdaad heel moeilijk is en dan het verdriet van je kleinkinderen te zien
Ook,een lieve knuffel