Ik spreek niet over de kleine tegenslagen die je in een huishouden tegenkomt: het lint van een rolluik dat ineens afknapt omdat de veer in de rolhouder openspringt. Een knal van formaat als het rolluik naar beneden valt. Of de droogkast die ineens zo’n snerpend geluid maakt dat je zin hebt om te schreeuwen . Het helpt niet als de zoon de droogkast openvijst om te zien of er iets loszit. Dat wordt dus een nieuwe aankopen. Dat zijn materiele zaken die je kunt herstellen.
Maar als je een telefoon krijgt dat iemand die al een tijdje ziek was overleden is dan krijg je een duw. Je wist dat het er zat aan te komen , toch overvalt je zo’n nieuws. Veel te jong, pas 53 jaar. Het blijft in je hoofd rondmalen.
Als je dan een mailtje krijgt dat het hart van een excollega’s vrouw het begeven heeft na een paar operaties dan krijg je nog eens een duw.
Bij de overlijdens in het plaatselijk advertentieblad lees je dat je bloemist waar je regelmatig een bloemetje gaat kopen als je een mooi plantje of boeket aan iemand wilt geven er niet meer is.
Dan denk je nu is het toch wel genoeg geweest in die ene week.
Het emotionele zit ook in de begrafenisdienst waar je de familie begroet met een krop in de keel. Bij de man van 53 jaar gebeurde de burgerlijke begrafenisdienst in de aula van het crematorium waar ook de dienst heeft plaatsgehad van opa nu meer dan 4 jaar geleden. Ik was er sedertdien niet meer moeten zijn. Het heeft me meer aangegrepen dan ik had gedacht.
Er zijn geen woorden om te beschrijven wat er op dat moment allemaal door je heengaat. Ik heb mijn tranen de vrije loop gelaten…voor de man van 53 jaar en voor opa.