Een vreemde titel ! Het is de afkorting van” Coming World Remember Me”.
Het gaat over een herinneringsproject om 600 000 beeldjes uit klei te boetseren. Elk beeldje staat voor de 600 000 slachtoffers die het leven lieten tijdens Wereldoorlog I op Belgische bodem. Deze beeldjes zullen in 2018 geïnstalleerd worden in het Provinciaal Domein Palingbeek in Ieper.
Gedurende één week en dit nog tot 31 januari kun je in het CC de Benne in Blankenberge zelf zo’n beeldje maken en word je meter /peter en ontvang je een gepersonaliseerd certificaat met de naam van één van de 600 000 slachtoffers.
De workshops om een beeldje te maken lopen al geruime tijd. Verleden jaar heeft de oudste zoon met zijn kinderen en gastkinderen in de Westhoek al een beeldje gemaakt : een figuurtje dat gebogen zit met zijn hoofd tussen zijn armen .
Met dit project wordt niet alleen de herinnering levendig gehouden aan Wereldoorlog I . Je betaalt 5 euro om een beeldje te maken (uit klei afkomstig van Vlaanderen en Duitsland ), de helft wordt besteed aan de opvang van kindsoldaten in Noord-Uganda en Oost-Congo.
Tevens kun je een vredeswens /tekening deponeren in een deurtje (het hart) van het houten beeld Golem genaamd,want “Words In The Heart Can Not Be Taken “.( klik om meer te weten over Golem ) Ik heb gekozen voor een deeltje van de tekst uit een liedje van Louis Neefs:
“Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee
vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee”
Daarna moest een staaf in de klei gedraaid worden en ook weer uitgedraaid worden. In de holte zal later een stok of iets dergelijks gestoken worden zodat de beeldjes vast staan.
Pauline, een vriendin, die me uitnodigde om een beeldje te komen maken maakte er deze keer nog een kleintje. Zij was er al eerder geweest. Zoals je ziet waren we er niet alleen.
Mijn wens voor het behoud van onze wereld deponeerde ik in het luikje( het hart) van Golem.
De gebakken beeldjes worden in een kist gevuld met stro geborgen tot ze volgend jaar op hun definitieve bestemming geplaatst zullen worden.
Daarna deden we nog een flinke wandeling langs de zeedijk met zicht op de Pier en een verlaten strand en ondertussen genietend van een mooie zonsondergang. Toen stapte ik terug op de tram richting Knokke. Een mooie en zinvolle namiddag en natuurlijk ook wat bijgepraat bij een kopje koffie!