Gisteren was het de laatste dag dat Sébastien hier was. Wat zouden we doen ? ” ‘t Is allemaal gelijk oma”. Er was wel een tijdslimiet want zijn papa kwam hem ophalen . Ik stelde voor om naar het bos te gaan . Niet het Koningsbos want daar waren we al een paar keer , maar aan de andere kant van de weg waar je een stuk bos hebt met uitzicht  op het golfterrein van de Royal Zoute Golf Club.
Daar voelde je de scherpe wind niet . Er waren serieus opknappingswerken gebeurd aan de paden en aan de rand was er veel ondergroei gekapt en  de nieuwe omheining gaf een mooi uitzicht  op het golfterrein. Vroeger kon je met moeite het golfterrein zien.

Op dat ogenblik scheen de zon en staken de kleuren van de greens prachtig af tegen de stammen van de berken en het donkere groen van de sparren.

Eenmaal terug uit het bos wandelden we langs prachtige villa’s. Hier een paar villa’s die ik al héél lang weet zijn.

We wandelden terug naar de auto . Je hebt er geen erg in als je in het bos wandelt maar we moesten een flink stuk terugwandelen.
We wandelden langs ” den hul”, de villa waar de familie Lippens verblijf hield en nog houdt. Op een rond punt staan in een driehoek banken . Er staan er zo een paar in het bos . Telkens met een andere naam op( hier de naam van de zuster van onze huidige burgemeester). Waarom een naam op de banken? Zodat je weet als je op een rond punt komt dat je niet in een rondje hebt gelopen !!

 We reden nog even door naar de zee. Maar daar was de wind snijdend en we bleven er niet zo lang. Juist lang genoeg om naar de zee en de golven te kijken. Praktisch geen wandelaars langs het strand, hooguit een man met zijn hond en wij zelf..

Het water van de zee was groenig en de schuimkoppen vuilwit.

We keerden terug naar de zeedijk waar de zon juist terug te voorschijn kwam vanachter donkere wolken. En zoals je kan zien, er waren geen wandelaars op de zeedijk.

Om te bewijzen dat wij daar waren :een selfie in een spiegel!! Op de achtergrond een villa op de zeedijk. En op weg naar de auto die wat verder geparkeerd stond zagen we shetland pony’s die liepen te grazen in het afgebakend deel van het zwinreservaat. Wat een mooie beestjes.

Terug thuis hebben we ons opgewarmd aan een stapel pannenkoeken die ik vlug gebakken heb en voor de rest deden we spelletjes tot papa Sébastien kwam ophalen. Ik heb geen pannenkoeken over want ik gaf ze allemaal mee zodat ze bij hem  thuis ook pannenkoeken konden eten. Neen echt, geen eentje heb ik achtergehouden. Ik heb al te veel lekkere dingen gegeten de afgelopen weken…